Ook ik zal me eraan wagen, terug naar 2008/2009, voor mijn gevoel een eeuw geleden…

Tien jaar geleden werkte ik nog, was ik nog zoekende naar de oorzaak van mijn brakkige lijf. Ik werkte als medewerker media & communicatie bij een bedrijf in computeraccessoires. In praktijk hield ik mij bezig met het maken van catalogi en brochures; de vormgeving en de fotografie. Ik schreef teksten en vertaalde ze naar het Engels en in die tijd hield ik mij bezig met onze nieuwe website. Verder bemoeide ik mij graag met zo’n beetje alles wat er speelde in het bedrijf (als nieuwsgierig Aagje struinde ik door de gangen op zoek naar interessante informatie). Ik hield van mijn werk, van het roddelen bij de koffieautomaat, van de uitdagingen.

Naast mijn werk had ik een eigen bedrijfje, een fotostudio op zolder. Compleet met make-up ruimte, vooral voor vrij werk. In 2009 deed ik mijn ‘eindexamen’ op de fotovakschool, de specialisatie mode & portret. Ook dit vond ik geweldig, veel vrije uren bracht ik door met mijn camera.

In 2008 (ik tel ze maar even samen) was ik tien jaar getrouwd met de liefde van mijn leven. Onze zoon was een stoere vent van zeven. Ik probeerde mijn tijd goed in te delen tussen dit alles, maar moet eerlijk toegeven dat ik achteraf teveel bezig was met de eerste twee. Wat dat betreft heeft het leven deze balans in goede zin verschoven.

Dit was zo ongeveer een van de laatste redelijk onbezorgde jaren. Alhoewel, ik werkte part-time omdat mijn lijf het volledig werken niet langer vol kon houden. In plaats van rust te nemen ging ik weer naar school en startte mijn eigen bedrijf. Rust stond niet in mijn woordenboek en in deze periode werkte ik mijzelf compleet in de nesten, in dit geval dus letterlijk mijn nest in. Twee jaar later volgde mijn val, stortte ik volledig in en kwam ik thuis te zitten. Na de fotovakschool pakte ik de studie communicatie op omdat mijn lijf het steeds meer af liet weten.

Er kan ontzettend veel gebeuren in tien jaar. Inmiddels is er de rolstoel, zelfs de elektrische variant. Is er het bed in de woonkamer, een traplift, een hoog/laag keuken, een scootmobiel, hulp op zoveel fronten. Tien jaar later ben ik Robocop, Iron man, ben ik afgekeurd. Tien jaar later ben ik mezelf tegen gekomen en flink ook. Maar tien jaar later geniet ik veel meer van kleine dingen. Ben ik gelukkig dat ik er nog ben. Ben ik trots op mijn mannen, ben ik dankbaar voor alle hulp, de liefde waar die uit voortkomt. Tien jaar later ben ik trots op mezelf, dat ik het maar mooi doe. Tien jaar later heb ik talenten ontdekt die ik anders nooit had ontdekt.

Nu, tien jaar later ben ik een stoere, enthousiaste, smartphone verslaafde, schrijvende kneus met een missie. Ben ik eindelijk blij met wie ik ben, niet langer onzeker over futiliteiten. Er kan veel gebeuren in tien jaar, er ís veel gebeurd in tien jaar, maar ik zie een betere versie van mezelf. Ik ben dankbaar voor de afgelopen jaren, ze waren bij tijden zwaar, maar we zijn er sterker uitgekomen. Ik laat me niet meer leven, ik leef zelf…

* Foto 1 fotostudio fotovakschool, naam fotografe weet ik niet meer, foto 2 door José Donatz