Vandaag was de eerste dag van mijn lichtkuur. Ik heb al enige maanden last van een uitbraak van psoriasis, het lijkt alsof ik lijdt aan een of andere kinderlijke vlekjesziekte, ik ben alleen geen kind meer (fysiek in ieder geval). Ik ben van top tot teen bedekt met jeukende, rode vlekjes. Alsof er druppels van een of ander zuur op mijn lijf zijn beland.

Ik heb gesmeerd met zalvende lotionnetjes en dure crèmepjes, met hormoonspul geklooid en gedept met olie. Mijn huid en haar ondergedompeld in zoute baden en afgeblust met amandel en kokos, niets hielp. Inmiddels ben ik eerder uitgeblust, enig idee hoeveel energie het kost als je hele lijf vecht tegen ontstekingen, naast de ‘gewone’ fysieke ellende? Mijn oude en toch weer nieuwe dermatoloog wierp één blik op mijn gespikkelde rug en schreef me een kuurtje ‘high speed zonnebank’ voor; een lichtkuur, alwaar ik vanmorgen mee mocht starten.

Mijn vaste ‘hoop in bange dagen’ en ‘hulp bij ziekenhuis/kneuzentaxi’ paps is weer van de partij, drie keer per week mag ik mij melden bij de afdeling dermatologie, als een soort van lichtwerker. Ik werd een kamertje ingereden met een wat ik het beste kan beschrijven als verticale zonnebank. Ik mocht mij uitkleden, alles af (zelfs mijn splints), in de cabine (kunt u zolang staan?) en na een druk op start kon ik de lampen gadeslaan door een rode bril (weer eens iets anders). Ik klom dus in mijn blote billen in de cabine en drukte bibberend op start. Niet dat ik zo zenuwachtig was, ik ben van het koukleumige type. Ik zag het allemaal niet zo goed en checkte of de deuren goed dicht zaten. Dit bleek niet zo’n slim plan; met geen mogelijkheid kreeg ik het programma opgestart.

Snel mijn jurkje over mijn hoofd en op blote voeten naar de helpdesk getrippeld (gelukkig om hoek), slechts langs de halfvolle wachtkamer met een blonde grijns op mijn gezicht. Op mijn ‘hij doet het niet’ trippelde de witte jas met mij mee terug naar de zonnehemel, waar bleek dat ik met mijn grijpgrage vingers vooral van de deuren af moet blijven als ze eenmaal dicht zijn. Brilletje weer op, jurkje uit, kippenvel aan en starten maar. Na 22 hele seconden was ik weer klaar (en gaar), ik mocht mij weer aankleden en mijn paps weer ophalen uit de wachtkamer.

Het aan-en uitkleden kost mij veel meer tijd en energie dan het 22 seconden staan, maar het is voor een goed doel. Ik word met vlagen gek van de jeuk en laten we eerlijk zijn echt charmant zijn mijn rood gevlekte kadetten nu ook niet echt. Ik was al geen groot fan van mijn achterwerk en dit maakt het er niet beter op. Ik ben trouwens benieuwd of dit avontuur me dan ook een beetje kleur op gaat leveren, winters wit inleveren voor een zomers rood zeg maar.

Ik hoop dat het me ook van mijn winterdip af kan helpen, zou een prettige bijwerking zijn. Gelukkig houdt dok me goed onder controle, de zon en de zonnebank waren niet voor niets ‘verboden’ gebied. Nog vier weken te gaan, ik heb in ieder geval weer iets om handen 🙄.