Ik heb er een haat/liefde verhouding mee, met complimenten. Raar toch? Ik bedoel, een compliment laat je stralen, geeft zelfvertrouwen, een compliment krijgen is leuk! En toch heb ik er moeite mee. Niet om ze te geven, wel om ze te ontvangen.

Ik denk dat iedereen het herkent; ‘leuke broek!’, ‘ja, was in de uitverkoop’. Dat had ik vroeger ook altijd. Alsof je het compliment niet waard bent. Daar ben ik overheen gegroeid, inmiddels durf ik gewoon ‘dank je’ te zeggen. Al ligt deze reaktie nog steeds op het puntje van mijn tong. Waarom doen we dit? Waarom is het zo moeilijk een compliment in ontvangst te nemen? Waarom is het zo moeilijk ze oprecht te geven?

Het grootste punt van ongemak zit hem vaak in de oprechtheid. Ik merk dat ik mijzelf soms een beetje op de vlakte houd. Als ik ergens enthousiast over ben reageer ik ook zo, enthousiast. Als ik mezelf niet zo goed raad weet met mijn reaktie reageer ik niet. Ik kan niet roepen dat ik iets mooi vind als dat niet zo is, dat lukt gewoon niet. Een soort van alles of niets, dat niets meer om niet als een botte boer(in) te reageren, want dat is niet zo aardig en ik wil toch wel een beetje aardig zijn. Een beetje he? Want van té krijg ik kromme tenen.

Haat/liefde, ik ben in mijn leven eigenlijk best wat mensen tegen gekomen die recht voor zijn raap hun mening in mijn oor tetterden. Als kind was ik dol op zingen, ik was geen ‘Idols’ materiaal, dat wist ik zelf ook wel, maar ik vond het leuk en in besloten kring liet ik mij dan ook vooral niet tegenhouden. Mijn muziekleraar op de middelbare school maakte echter korte metten met mijn zorgvuldig geconserveerde dosis lef om te zingen. Zijn bril ging scheef bij de kraaien in de klas en jawel, daar hoorde ik ook bij blijkbaar. Ik hield vanaf dat moment mijn kaken stijf op elkaar. De Mereltjes werden net als de zanglijsters de hemel in geprezen en de tamme kraaien met de grond gelijk gemaakt. Goede manier om je studenten wat liefde voor muziek mee te geven.

Deze kraai had zeker ambitie, alleen op welk vlak was een kwestie van uitzoeken en uitproberen. Tegen de tijd dat ik de dertig was gepasseerd ontdekte ik mijn oog voor compositie. Ik bleek best aardig overweg te kunnen met een camera en ging dan ook dolenthousiast op fotocursus. Toen ik na drie jaar ploeteren mijn eind-portfolio klaar had liet ik dit dan ook met hetzelfde enthousiasme zien aan iedereen die het wilde, ok, misschien ook aan iedereen die het niet wilde, aan iedereen dus. Ik was trots, ik denk dat ik voor het eerst in mijn leven écht trots was op mijn prestatie. Iemand vond dat ik daarmee om veren vroeg. Ik vroeg niet om veren, ik wilde mijn enthousiasme delen.

Tot op de dag van vandaag heb ik daarom moeite met complimenten, met het delen in en uit enthousiasme. Het voelt als vragen om ‘veren’ en ja, waarom zou dat niet mogen? Het is toch fijn om af en toe eens bevestigd te worden in wat je doet? Om te horen dat je het goed doet? Ik ben voor complimenten! Wat zie je er leuk uit vandaag, wat fijn dat je naar me luistert, dat je de moeite neemt te lezen wat ik schrijf. Het maakt dat je voelt dat je de moeite waard bent! Maar wel graag gemeend, want ik krijg serieus kromme tenen van de nietszeggende kreten die soms als grote pauwenveren in een digitaal achterste worden gepropt. Of eh, is dat toch dat stemmetje in mijn achterhoofd?