Mijn vraag van de dag: ‘en ik beperkt?’ Goede vraag, ik heb mijn beperkingen, net als ieder ander mens. De een is fysiek beperkt, de ander misschien op een ander front.

Ik heb best de nodige fysieke beperkingen; ik kan slecht zitten, zak steeds verder in elkaar, dat is best lastig als rolstoeler. Ik heb dus ook een loopbeperking, ik kan wel lopen, maar niet zo ver. In mijn hoofd kan ik overigens veel verder lopen als in de praktijk. Ik denk bijvoorbeeld dat ik best zonder braces van de parkeerplaats naar het stemlokaal kan lopen, een meter of vijftig. Wat ik vergeet is dat ik daar ook nog naar binnen moet, moet stemmen en terug moet lopen. Dat is een stap of vijftig te ver voor mij. Gelukkig had ik paps en de rolstoel bij me en ik ben dan ook braaf gaan zitten. Dat laatste geeft aan dat mijn mentale beperkingen op dit front verminderen. Ik heb een beter inzicht in wat mijn beperkingen zijn, vandaag tenminste.

Ook mijn armfunctie is beperkt, daarom word ik of geduwd of maak ik gebruik van Alex, mijn elektrische rolstoel. Een elro (afkorting voor elektrische rolstoel) hebben zegt niets over totaal niet kunnen lopen, het zegt slechts iets over een verminderd vermogen tot én lopen én zelf rollen, al zijn er natuurlijk ook mensen die beide helemaal niet kunnen. Mijn schouders zijn brak (net als mijn polsen en handen) en daarom rijd ik elektrisch. Ook in dit opzicht heb ik dus te kampen met beperkingen.

Het slecht kunnen zitten wordt deels veroorzaakt door een slechte rompbalans. Ik heb moeite mijzelf overeind te houden en door weinig tot niet kunnen trainen (trainen is voor mij overbelasting) wordt dit steeds erger. De andere oorzaak is het littekenweefsel in mijn onderrug, dat drukt op mijn zenuwen. Liggen is in dat opzicht mijn redding. Een redding kan tegelijk dus ook een beperking zijn. Ik kies er echter voor om het als mijn redding te zien.

De vraag van de dag kan ik dus bevestigend beantwoorden als ik kijk naar bovenstaand verhaal. Het laat echter een groot deel buiten beschouwing, mijn hoofd. Alhoewel mijn koppie vaak te zwaar voelt voor mijn nek (dat krijg je met zoveel intelligentie in een blondje) beschik ik over een positief ingesteld stel hersens. Zolang mijn hoofd in orde is, ik in staat ben fatsoenlijk na te kunnen denken (liefst zonder al te veel ‘brainfog’) vind ik het wel meevallen. Er zijn in dat opzicht genoeg beperkten in de wereld die het niet eens zelf in de gaten hebben. Het is maar hoe je het ziet.

Mijn ‘beperkingen’ hebben mij deels gevormd, hebben mij gemaakt tot wie ik ben. Een stuk empathischer, maar gek genoeg ook zelfverzekerder. Ik durf eindelijk op te ‘staan’ voor wie ik ben. Kwetsbaar te zijn, kwetsbaar kan zeker sterk zijn. Ik ben dan misschien fysiek beperkt, maar ik kan denken in oplossingen, zie altijd mogelijkheden, onbeperkte mogelijkheden.