Ik heb hier al vaker over geschreven, de verslaving aan pijnstillers. Ik zit te kijken naar collega blogger Ankie op ‘Nieuwsuur’ (dinsdag 2 april j.l. uitgezonden op NPO). Ankie heeft (gelukkig) haar verslaving aan ‘Oxycodon’ overwonnen.

Dat ‘Oxycodon’ (en andere opioïden) verslavend zijn is voor mij altijd duidelijk geweest. Toen ik jaren geleden overstapte van de ontstekkngsremmers (NSAID’s) naar het zwaardere ‘Tramadol’ was ik hier best huiverig voor. Maar wat was de keuze? Ik had pijn, veel pijn, gekmakende pijn. Ik hakte bij tijden het liefst een aantal ledematen van mijn lijf. Het was niet één onderdeel dat mij plaagde, naast de chronische pijn leveren mijn (sub) luxerende gewrichten constant acute pijn op. Ik werd er gestoord van. Mijn reumatoloog opperde een periode zware pijnstillers om de pijncirkel te doorbreken, om te kijken of mijn hersenen soort van ‘gereset’ konden worden qua pijn.

Er volgden meer van dit soort periodes met zware pijnstillers en toen ‘Tramadol’ niet meer werkte stapte ik in overleg met dok over op de ‘Fentanyl’ pleister, aangevuld met het onder vuur liggende ‘Oxycodon’. Ik voel me niet alsof ik op een bed met veertjes lig, ik haat het soort van wazige gevoel dat mijn hersens over lijkt te nemen bij een hogere dosis. Het maakt dat alles trager verloopt en dat is niet het effect dat ik graag wil, integendeel!

Ik ben altijd in gevecht, met mijn haperende, wankele lijf, met de altijd aanwezige pijn (de pijnstillers halen de scherpe kantjes van de pijn, maar verdwijnen doet het nooit) en met het mistige hoofd (dat ik niet wil). Ik voer de dosis pleisters soms op, als ik weer gillend gek word. Gaat het beter, bouw ik weer af. Ik heb de pilletjes erbij, soms neem ik ze een paar weken en soms ook niet. Ik bouw soms af en soms ook op, maar weet uit ervaring waar mijn grens ligt. Ga ik daarover, raak ik mezelf kwijt en dat is geen optie.

Ben ik verslaafd?

In de zin van fysieke afhankelijkheid is dat waarschijnlijk een dikke ja, ik krijg inderdaad afkickverschijnselen als ik een pleister op tijd vergeet te vervangen. Ik minder dus in kleine stapjes en blijf dat altijd proberen. Ik ken in dit opzicht mijn grens. Mentaal is een ander verhaal, de daar verslavende ‘high’ wil ik niet, dat is een groot verschil. Ik ben een weloverwogen, verstandige gebruiker, ja heren hoogleraren en anesthesisten, ze bestaan! Ik krijg bij deze onderzoeken en het groot alarm een licht gevoel van onrust. Scheer niet iedere gebruiker over dezelfde kam. Ik ben een chronisch pijnpatiënt, een langdurige gebruiker, die via de huisarts braaf haar pilletjes en pleisters herhaald krijgt. Zo eentje die volgens protocol überhaupt niet zou moeten gebruiken.

‘Fentanyl’ en ‘Oxycodon’ hebben mijn leven weer leefbaar gemaakt. Ik kies bewust voor het gebruik van deze zware pijnstiller. Ik ben zo niet langer compleet gebonden aan mijn bed. Ik heb een weloverwogen dosis die mij mijn grenzen nog laat voelen (ik voel acute pijn echt gewoon door de pijnstillers heen). Ik zie geen roze olifanten (slechts bij flink ophogen) en hou ze ook graag ver van mijn bed.

Soms is de fysieke verslaving een weloverwogen, mentale keuze…