Zo nu en dan word ik via Facebook met mijn neus op de (gemiste) feiten gedrukt. Vrienden op afstand die mijn dromen najagen en daar succesvol in zijn. Hoe blij ik ook voor ze ben, ik voel toch een steekje in mijn hart. Hoe graag had ik niet hetzelfde gedaan?

Social media heeft plus en minpunten, je ziet alles en dan vooral de positieve hoogtepunten uit het leven van de ander. Bij mezelf voel ik vaak letterlijk een aantal behoorlijke dieptepunten. Gelukkig zijn ze vaak gebouwd op kleine hoogtepunten, maar helaas heeft deze medaille voor ons chronisch zieken een behoorlijke keerzijde.

Ik ben ingestort, vorige week was gewoonweg teveel van het goede. Mijn dysautonomie steekt weer de kop op. Soort van opvliegers zonder dat het opvliegers zijn (in de overgang zijnde voel ik inmiddels het verschil), een ontplofte kop bij het eten is een voorteken. Inmiddels lig ik alweer bijna een week plat. Doe ik niets, eh, niet zoveel. Uhm, ok ik doe wel iets, maar doe het liggend. Schrijven voornamelijk, om een overstromend hoofd te voorkomen. Geeft zo’n zooitje anders.

Ik kijk naar wat anderen bereiken, denk na over acties die ik zo graag zou uitvoeren. Ik zie zoveel kansen, zoveel mogelijkheden, heb zoveel ideeën, maar heb de fysieke mogelijkheid niet ze uit te voeren. En toch zal het lukken, zal ik mijn koppie in alle hoeken en gaten laten kijken, zal ik buiten de hokjes gaan om dat te doen wat ik wil. Ik ben sterker dan de gemiste kansen en zal ze ombuigen. Ik volg mijn eigen weg en zal er komen, op mijn manier. Mét mijn beperkingen, met mijn uitdagingen, dwars erdoor, ervoor, erover, watch me!