Ik ben onbeschrijflijk dankbaar voor zoveel dingen; voor de mensen in mijn leven, voor alle aanpassingen die mij gegund zijn, voor het stukje herwonnen vrijheid, voor de vogels in onze tuin (is kater Max ook onbeschrijflijk dankbaar voor al is dat om andere redenen), voor de zon, voor het leven met alle ups en downs. Ja ook voor die laatste, want zonder de downs zouden we ons niet ontwikkelen en altijd blijven hangen op hetzelfde niveau.

Een week of wat geleden kreeg ik een berichtje van Miranda. Ze had mijn naam doorgekregen bij onze gemeente (vind ik nog steeds bijzonder), als tip om te kijken hoe ik de dingen aanpakte qua blog. We hebben een keer thee gedronken en hadden een instant klik. Ik ben twee keer zo oud, maar leeftijd doet niet ter zake zo blijkt. We hebben nog een keer thee gedaan en ik heb haar gefotografeerd.

Miranda heeft te kampen met een fikse gezichtsbeperking en is herstellend van een depressie. Ze heeft een enorme open uitstraling en resoneert zo ongeveer op dezelfde trilling als ik. Lekker zweverig, maar ook dat is een stukje van mij. Ik ben een spiritueel mens, ik geloof in de diepere betekenis van ons bestaan. Ik geloof dat iedereen een bepaalde taak te vervullen heeft en ik ben ervan overtuigd dat dit de reden is van mijn aandoening, van mijn beperkingen. Ik denk ook dat mensen om een reden in je leven verschijnen.

Ik mocht Miranda fotograferen, om iemand neer te kunnen zetten zoals hij of zij is moet je in mijn ogen een bepaalde klik hebben. Ik wil meer laten zien dan een mooi plaatje, ik wil de persoon achter het uiterlijk vastleggen. Niet het masker, maar de ziel. Daarvoor moet je jezelf openstellen, moet je iemands vertrouwen winnen. Daarom zijn kinderen vaak zo’n mooi onderwerp van fotografie, kinderen zijn nog zichzelf, open, geen masker.

Ik ben niet heel snel tevreden over mijn eigen werk, ik zie altijd verbeterpuntjes, maar deze week ben ik blij. Weet ik weer even hoe het voelde, pakte ik even mijn oude leven weer op. Natuurlijk volgde de boete, branden mijn handen, protesteert mijn lijf, maar het was het waard. Even stapte ik over de zijlijn, even stond ik weer midden in het leven en dat gevoel is onbeschrijflijk!

*

Miranda is vandaag begonnen met een blog over haar leven. Ze zet mooie stappen op haar pad en ik raad haar pagina ‘onbeschrijflijk’ aan. Ik volg haar op haar weg, op afstand en van dichtbij, want onze wegen hebben zich niet voor niets gekruist!

*