Gister werd een van mijn beste vriendinnen vijftig. Natuurlijk hebben we alles uit de kast gehaald. Letterlijk, onze Sarah pop was gekleed in haar snowboots (geen winter zonder snowboots), broek, vest, op maat gemaakt Wham shirt en het geheel werd afgewerkt met haar persoonlijke nekrol (altijd bij de hand). De hond verwarde onze Sarah met mijn vriendin en liep kwispelstaartend op de zittende versie af, waarna ze (de hond)ietwat teleurgesteld afdroop bij geen reaktie van de ‘plastic fantastic’ versie.

Het feestje vond plaats in Utrecht, alwaar we een lunch/high tea hadden met een dinerspel (gewijzigd naar lunchspel). Een middagje vol ‘fun en jolijt’ in een zonovergoten grachtenpandje. Onze reis naar Utrecht ging met het openbaar vervoer. Ik ben met mijn Quicky in Amerika in bussen en metro geweest, maar dan sleepte manlief me overal in en uit (en kon ik best zelf een trapje op of af). Nu ging Alex mee (mijn elektrische rolstoel, niet een extra vriendje) omdat ik in mijn Quicky echt niet meer zo lang kan zitten en Alex sleep je niet zo even de rein in. Er moest dus reisassistentie geboekt worden. Dit gaat erg gemakkelijk via de NS app.

We begonnen hier met de trein van Arriva (of Breng, geen idee welke ons oppikte). Op zoek naar de rolstoelingang (staat duidelijk aangegeven op de deuren). De instap van deze trein is op dezelfde hoogte als het station, er schuift een soort plaat uit zodat er een gat van een centimeter of tien overblijft. Ik zag mezelf al met een dwars voorwieletje daartussen belanden, maar als je er gewoon recht oprijdt gaat het gewoon prima. Rolstoelplaats (en plek om fietsen te stallen), opklapstoeltjes ernaast dus het hele gezelschap kon gewoon bij me zitten. Goed geregeld!

Aankomst station Arnhem, ik werd opgewacht bij het uitstappen door een zeer vriendelijke mevrouw van de NS. Zij heeft netjes uitgelegd hoe alles in zijn werk ging en begeleidde ons naar de lift en naar het goede perron voor de trein naar Utrecht. De oprijplaat voor de Intercity werd klaargezet en ik werd begeleid alsof ik over de rode loper ging. Prima service, compliment aan reisassistentie Arnhem!

De Intercity is toch minder kneus-proof. Je zit bij de deuren (en het toilet), er zijn twee klapstoeltjes en de trapjes omhoog en omlaag. Mijn reisgenoten bleven loyaal en stonden zo hun mannetje richting station Utrecht, alwaar we weer opgewacht werden door de stationshulp met zijn oprijplaat. Dan blijkt hoe anders reizen voor rollers daadwerkelijk is. Het is druk in de trein, ook buiten de spits. Mensen voor, naast en achter je, mensen die je nu letterlijk in de weg zit, de plaat kost tijd en jij staat tussen hen en de haastige spoed. Ik houd mij voor dat ik er ook niets aan kan doen dat ik zonder plaat de trein niet in kan en zit het zo rustig mogelijk uit.

Na feestje en lunch verkenden we Utrecht, ons reisschema moest in de daluren, dus verplicht rondje van de zaak in de zon. Daarna terug naar het station, netjes aangemeld bij het OV kantoortje (anders weten ze natuurlijk niet dat je er bent) en een hapje gegeten. Vijf minuten voor vertrek stond de vriendelijke meneer van de reisassistentie klaar op perron negentien en werd ik de trein weer ingeladen. In Arnhem stonden ze weer klaar om mij eruit te laden en het laatste stukje kon ik mezelf weer redden.

Het voelde als een wereldreis in eigen land, maar ik heb het gedaan. Mijn eerste stapjes binnen het reizen met het OV! Ik moet zeggen, prima geregeld, ik ben over de drempel en ga binnenkort mijn grenzen verleggen richting Amsterdam. Er is een wereld voor mij open gegaan en al ben ik vandaag behoorlijk brak (helaas word ik altijd gestraft voor dit soort uitstapjes), ik heb grenzen verlegd. Mijn wereld is weer een stukje groter!