Ik heb het gemist, door de bossen struinen met mijn camera. Hoe fijn Alex ook is, sommige paden zijn onbegaanbaar, bossen zijn niet gemaakt voor rolstoelers (en dat is maar goed ook).

Zaterdagavond kriebelde het, ik wilde naar de Posbank (natuurgebied hier in de buurt), de zonsondergang en het gouden uur. Manlief wilde graag een eindje wandelen, dus gingen we op pad. Er waren meer mensen op dit idee gekomen, we werden omringd door wandelende picknickmanden en dekens. Ik hou niet zo van groepen mensen dus kozen wij tegendraads als we zijn een ander pad. Het goede pad, het pad dat de Schotse Hooglanders kruiste. ik ben fan,, zeker in het gouden uur. Hun vacht leek in brand te staan qua kleur, de fotograaf in mij kwam dan ook tot leven (en had spijt van het besluit slechts met smartphone op pad te gaan).

De hooglanders bevonden zich een meter of twintig van het pad. Dat kan ik best lopen dacht ik en zo liet ik Alex achter op het pad en hobbelde ik richting deze prachtige dieren. Manlief bleef op gepaste afstand, ik werd aangetrokken als een magneet in zebrabroek. Incognito, zebra’s horen tenslotte ook ergens in de natuur, sloop ik richting een indrukwekkend exemplaar. Steeds een stukje dichterbij, gehurkt om vooral geen gevaar te vormen. Haar hoorns glinsterden in het warme zonlicht en ik bevond mij inmiddels op een meter of twee afstand. Ze draaide zich om en keek me aan, rustig herkauwend leek ze te beoordelen of deze gehurkte zebra een gevaar opleverde. Ze oordeelde in mijn voordeel en draaide mij haar bips toe, waarna ik met mijn gedroomde foto op mijn iPhone weer achteruit kroop, haar in gedachten bedankend voor deze ontmoeting.

Op weg terug naar Alex spotte ik een jong, daar kan deze wildfotograaf (of fotograaf in het wild) geen weerstand aan bieden en zo tijgerde ik richting het kalf. Deze had mijn zebrabroek gespot en kwam nieuwsgierig op mij af. Bijna stak ik mijn hand uit, tot ik in mijn ooghoek moeder Hooglander zag en mijn verstand terugkeerde. Langzaam stapte ik achteruit en verliet de kudde, terug naar Alex, mijn benen waren blij met het zachte (nep)leer. We vervolgden onze weg op paden waar Alex eigenlijk niet langs kon. Gelukkig heb ik een sterke en zeer behulpzame echtgenoot, die Alex liefdevol uit kuilen sleept en ondersteunt.

Gisteravond herhaalden we onze zoektocht naar het perfecte plaatje en zo leidde onze weg wederom naar een feitelijk rolstoel ontoegankelijk pad. Ik vertelde manlief toch blij te zijn dat hij mij letterlijk over de drempels (in de vorm van boomstronken en mul zand) helpt. Dat niet iedere man zo gek is met zware elektrische rolstoelen te slepen, waarop hij nuchter zei dat hij dit de normaalste zaak van de wereld vindt. Dat dit bij ons leven hoort en hij dit gewoon voor mij over heeft zonder morren vind ik wel bijzonder (al zou ik het voor hem ook doen).

Ik ben ontzettend blij en dankbaar dat hij mijn wereld vergroot. Mensen trouwen in voor en tegenspoed, maar denken over dat laatste eigenlijk niet na. Ons leven is verre van standaard. Altijd is er mijn fysieke gestel dat in de weg zit van plannen. Steeds weer passen we ons aan. Ik ben niet de enige met een beperking in dat opzicht, ik, nou ja mijn fysieke gesteldheid, ben vaak een sta-in-de-weg. Gelukkig kijkt manlief langs de beperkingen en naar de dingen die wel kunnen. En maken wij op onze eigen manier ontoegankelijke paden toegankelijk.