Welkom in de wereld van een kneus

4 Mei…

Dodenherdenking, toen ik jong was draaide 4 mei voor mij om de twee minuten stilte. De hele dag was ik daarmee bezig. De ‘verplichte’ stilte had een bepaalde spanning, al begreep ik als kind niet goed waarom ik dat zo voelde. Hoe dichter de wijzers naar acht uur kropen hoe groter de spanning in mij. Ik ben erg gevoelig voor spanningsvelden, pik emoties van anderen snel op en op deze dag hangt er een heleboel emotie in de lucht.

Daarnaast was er de angst per ongeluk toch geluid te maken, stel dat ik moest hoesten of stel dat ik een seconde te vroeg (of te laat) per ongeluk mijn mond open deed? Ook maakte ik mij druk over anderen die op straat waren, gingen die wel op tijd naar binnen? Het was een chaotisch ding in mijn hoofd, waarbij ik mij niet zozeer focuste op waar het om draaide, maar meer op de reactie van anderen.

Hoe ouder je wordt, hoe beter je kunt begrijpen waarom deze twee minuten zo verschrikkelijk belangrijk zijn. Toen ik vorig jaar berichten las over iemand die riep dat het maar eens klaar moest zijn met die stilte kwam alles in mij in opstand, hoe kun je zo denken? Hoe ouder ik word, hoe meer ik begrijp, hoe meer het mij ook aangrijpt. Bevatten wat er nu echt gebeurd is kunnen wij van onze generatie denk ik nooit. Wij waren er (gelukkig!) geen directe getuige van.

Wat ik wel kan bevatten is dat het nooit meer mag gebeuren, dat we er alles aan moeten doen om zoiets in de toekomst te voorkomen. Ik snap dan ook niet dat sommige mensen zich niet lijken te realiseren dat hun denkwijze erg lijkt op die van bepaalde personen in dit eigenlijk nog niet eens zo lang geleden verleden. Het lijkt alsof de denkwijze zich herhaalt, we mogen niet vergeten, we mogen nooit vergeten. We mogen de mensen niet vergeten, de daden niet, goed én slecht, beide zijn waardevolle lessen.

Vier mei, de herdenking kreeg voor mij pas echt een beeld toen mijn ouders mij meenamen naar het herenkingsteken van de opa van mijn vader. Een man, op wacht, de oorlog lijkt voorbij, ‘we’ zijn bevrijd. Deze boodschap was niet besteed aan de Duitsers die hem neerschoten. Het heeft diepe indruk op mij gemaakt. Het ligt in het verleden en is toch dichtbij. Iedereen heeft wel iemand met een verhaal in dit verleden. We mogen het nooit vergeten, ik ben dus stil vanavond., jij ook?