Vorige week mocht ik een testbehandelimg ondergaan bij mijn vriendin. Zij is shiatsutherapeute en zet ook naaldjes, ik mocht dus dienen als test stekelvarken. Ik heb al eens eerder acupunctuur ondergaan en wist dus ongeveer wat mij te wachten stond.

Vriendinlief kwam aan huis, daar lig ik het beste en ze startte enthousiast met de gevoelige plekken; de vingertoppen, naast het nagelbed. Fijn was anders, maar je moet er iets voor over hebben. Ze kon aan mijn gezicht zien dat ze de juiste punten raakte; laten we zeggen dat ik van alles omhoog en omlaag voelde schieten in mijn onderrug en benen. Een half uurtje later werd ik weer verlost en gek genoeg voelde ik mij lichter. Niet dat de naaldjes gefungeerd hadden als liposuctie, maar mijn benen voelden losser, alsof er een bepaalde druk afgevallen was.

Ik loop altijd vrij hard van stapel als ik vooruitgang denk te voelen en maakte van de gelegenheid gebruik mijn morfinepleister te verminderen. Hoe minder zooi in het lijf hoe beter en ik blijf altijd proberen mijn gebruik te beperken. Naast mijn stekelvarken kuur heb ik ook een Prednison kuur, ook dat medicijn doet zijn werk. Ik voelde mij eigenlijk direct een stuk beter, dan merk je pas hoeveel invloed al die ontstekingen hebben. Dit warmere weer, de naaldjes, de Prednison, geen idee wat het verschil maakt (of is het de combinatie?) maar het blijkt een goede cocktail.

En dan komt het gevaar dat overmoed heet om de hoek kijken. In mijn hoofd gaat er een knopje om, in mijn hoofd vormt zich hoop. Hoop dat ik nu ‘beter’ wordt, hoop dat ik weer dingen kan ondernemen, hoop dat mijn bindweefsel ineens normaal wordt. Ik weet wel dat het niet zo werkt, maar ik wíl het. Ineens komt dat willetje in volle vaart de hoek om zeilen om vervolgens te struikelen en op zijn snufferd te gaan. Om de hoek stond ‘kunnen’, ‘kunnen’ stond onder een lichtend bord vol ‘hoop’ en ‘willen’ flikkerde er zo tegenaan.

Ik overdrijf, in overdrive. Ik zoek mijn grens en bots. Sierlijk stortte ik gistermiddag na een tocht op mijn scoot (en manlief op de fiets) neer op mijn bedje in de tuin. Mijn benen brandend van het trotseren van ‘de fiets’ (elektrisch weliswaar maar toch). Ik wilde fietsen en ik heb het geflikt, ik heb drie hele kilometers afgelegd. Genoeg voor zadelpijn, wie wist dat zadelpijn zo fijn kon voelen.

Vandaag liep ik volledig overtuigd van mijn nieuwe klachtenvrije bestaan (overdrijven is een vak dat ik zeer goed onder de knie heb) binnen bij dok voor een verwijzing. Daar moest ik een paar minuten blijven staan en daar spatte mijn hervonden lichtende hoop uiteen. Helaas, mijn benen willen me nog steeds niet dragen. Ik zakte door de mand en door mijn hoeven. Inmiddels lig ik weer braaf, een extra pijnstiller om de brandende pijn in mijn bil te dempen. Wat is hoop toch een vreselijk ding…

* De foto’s zijn van gister, Nederland is zo mooi!