Ik dacht altijd dat ik een aartsoptimist was, dat mijn glas altijd halfvol was, dat ik tot de opperoptimisten behoorde. In mijn hoofd schijnt meestal de zon, maar als ik de blogs teruglees in de herinneringen op Facebook zie ik dat in de maanden mei en juni regelmatig donkere wolken voor de zon schuiven. Ik lees ook terug dat het in deze maanden serieus klote gesteld is met mijn wankele lijf. Ik denk dat er een relatie is tussen de fysieke en de mentale gesteldheid.

Raar, de zomer komt eraan, ik kan naar buiten en in plaats van hier optimaal van te genieten worden mijn buien duister. Nou, dat is niet helemaal waar, ik heb in deze maanden enorm last van stemmingswisselingen. Ik vlieg van enorm hyper en uitgelaten naar down under. Misschien moet ik naar Australië, misschien helpt down under zijn me er vanaf.

Mijn fysieke staat van zijn is van grote invloed op mijn buien. Ik neig ernaar teveel te doen in de ochtend en compleet in te storten in de middag. Sinds ik Facebook heb kan ik berichten zien van de jaren terug en ieder jaar was deze periode fysiek kut (sorry, andere termen doen mijn fysieke toestand geen recht). Zou het de weersomslag zijn? Het onbestendige? Ik voel mij ook onbestendig, schiet van ‘high’ naar ‘low’, zonder verandering van pilletjes.

Misschien is het een reactie op het maanden binnen liggen, ik ben mijn hele leven al tegendraads. Ik voel altijd dingen heftig, ben een mens van uitersten. Ik vind dingen of zeer mooi of niet mooi, ben enthousiast of niet, er is geen mwah in mijn wereld. Ik weet dat ook dit weer voorbij gaat, dat mijn lijf zich vast wel weer zal stabiliseren. Tot die tijd moet ik mijn hoofd in toom houden, mijn plannen in de ijskast zetten, naast de magnums. ik hoop dat ik mijn plannen er eerder uit kan halen, het zal mijn gewicht geen goed doen als die laatste er eerder uitkomen en tja, dat doet mijn hoofd ook weer geen goed….