Ik volg een pagina, ‘the Mighty’ en daar las ik een stuk over medische PTSS. Flashbacks en paniekaanvallen na een hele lading operaties.

Ik dacht altijd dat PTSS slechts voorbehouden was aan veteranen. Zij maken dingen mee waar ik niet eens aan wil denken! Ik had tot een paar jaar geleden nooit gedacht aan PTSS door medische ingrepen, inmiddels weet ik beter. Paniekaanvallen, flashbacks naar overweldigende pijn. Ik kan me voorstellen dat dit een zeer heftige reactie oplevert. Ik ken een aantal lotgenoten die wakker werden tijdens de narcose, alles voelen, maar niet in staat zijn erop te reageren. De spierverslappers werken wel, je kunt niet praten of schreeuwen. Je bent afhankelijk van de scherpte van het operatieteam. Je hartslag stijgt, dat geeft aan dat er iets mis is. Om nachtmerries van te krijgen (en PTSS).

Post Traumatisch Stress Syndroom, de naam zegt alles. Een zeer heftige, vaak blijvende, stress reactie die het gevolg is van een traumatische ervaring. Die ervaring kan echt van alles zijn, kan door van alles komen. Toen een psycholoog mij vertelde dat ik een soortgelijk iets had ervaren lachte ik haar uit. Ik heb geen flashbacks, ik heb geen paniekaanvallen, ik reageer alleen vrij heftig op artsen. Dit kan werkelijk alle kanten op gaan, afhankelijk van de arts die tegenover me zit. De meeste mensen zijn ietwat nerveus bij onderzoeken, bij gesprekken met nieuwe artsen, bij artsen die iets zeer belangrijks voor jou gaan bepalen, maar mijn reactie gaat een heel stuk verder.

Ik heb geen vertrouwen in de meeste specialisten of hulpverleners.Ze moeten heel hard hun best doen dat vertrouwen te winnen en dan nog kan het zo weer weg zijn. Ik ben door schade en schande wijs geworden, ben ofwel bijzonder assertief ofwel kijk ze aan en durf niets te zeggen, klap soms volledig dicht. Op die momenten voel ik mij weer dat onzekere tienermeisje dat hoort dat ze een brokkenpiloot is, of de twintiger die iets harder moet trainen, die zich vooral niet zo moet aanstellen. Soms de fragiele dertiger die ietwat onzeker zegt dat ze wel heel veel dingen van zichzelf herkent in haar zoontje.

Jaren van ongeloof, jaren vechten, jaren vol zoektochten, jaren verloren in het doolhof der chronisch zieken. Nergens echt bijhorend, een ratjetoe aan klachten zonder duidelijke oorzaak. En artsen die je keer op keer de grond intrappen, want het zal wel tussen je grote oren zitten. Dat doet iets met je vertrouwen, dat doet iets met je zelfvertrouwen. Het zijn traumatische ervaringen zonder ‘hard’ trauma. Het zijn speldenprikjes, het zijn druppels water die steeds op dezelfde plek terechtkomen en zo toch een soort trauma veroorzaken.

Ik noem het geen PTSS, dat voelt voor mij te zwaar. Ik noem het bij deze het Medisch Stress Syndroom en ik weet dat ontzettend veel lotgenoten eraan lijden. Angst voor artsen, zich uitend in wantrouwen, in een beetje over-assertief en soms wat agressief gedrag. Maar ook in het ‘ik zit als een dood vogeltje op de stoel’ gedrag. Het ‘ik durf niets te zeggen’ gedrag. Het ‘ik schijt zowat in mijn broek’ gedrag. Het maakt onzeker waar je dondersgoed weet wat wel of niet goed is, maar kan ook maken dat je arts je intimiderend vindt.

Het is gegronde stress, gebaseerd op maar al te realistische ervaringen. Het verleden geeft geen garantie voor de toekomst, maar zolang artsen niet leren luisteren zal onze angst te vaak terecht blijken. Zullen ook onze kinderen te maken blijven krijgen met dit onbekende syndroom.