Gisteren had ik een bijzondere fotoshoot, samen met een mede-kneus (andere aandoening, veelal zelfde klachten) toog ik richting Brabant. Voor een dagje ‘spielerei’, zo ervaar ik dat. En toch was dit een shoot met een doel, een voor mij belangrijk doel, maar daarover later meer.

Mijn wekker ging al vroeg voor mijn doen, kwart over zeven om precies te zijn. Ik was om zes uur al klaarwakker, maar opstaan is iets anders als wakker zijn. Voor opstaan moet mijn lijf geactiveerd worden en dat is niet zo simpel. Om kwart over zeven sloop ik mijn bed uit, proberend manlief niet wakker te maken op zijn vrije ochtend. Ik denk dat dit niet gelukt is, ik ben namelijk nogal onhandig en stoot meestal wel ergens tegenaan, maar hé ik doe wel mijn best.

Geheel volgens mijn eigen gewoonte moet ik ‘s morgens nog de helft van mijn zooi bij elkaar zoeken. Ik ben ontzettend slecht in vooruit denken, in mijn optimistische hoofd heb ik ook altijd zeeën van tijd (in het echt iets minder). Ik had dus de helft nog niet ingepakt en ook dat moest nog gebeuren. Maar eerst de badkamer in, kijken hoeveel vouwen ik recht moest strijken en hoeveel plamuur er nodig was. Mijn zoektocht naar hulp in deze sectie was helaas gestrand, dus ik moest zelf aan de gang. Stijltang in de hand, de slag om het haar (voor slag in het haar). Stijltang? Eh ja, dat gaat met mijn brakke handen beter dan de krultang (waarmee ik standaard mijn wangen en oren verbrand).

Het resultaat was best ok, al zeg ik het zelf. Mijn basiscursus make-uppen van vorig jaar kwam nu goed van pas. Basis was ook goed genoeg, kloddertje camouflage hier en kloddertje poeder daar. Beetje eyeliner en Tien kon er best mee door. Laatste spulletjes ingepakt en ik was zowaar op tijd klaar! Ben ik een keer op tijd is de taxi te laat, zul je altijd zien.

Een half uur later dan gepland vertrokken we richting Brabantse land. Een kans uit duizenden, lekker aanklooien in een leeg zwembad. De fotograaf (Hans) stond ons al op te wachten. Het is altijd even afwachten of de klik er is, maar die was er. Een zeer vriendelijke, enthousiaste man die heerlijk mee stuitert met mijn ideeën en er zelf de nodige aan toevoegt. Zijn studio (daar spraken we eerst af) is een natte droom voor veel fotografen. Zoveel mogelijkheden! Na even besproken te hebben hoe we de dag gingen aanpakken vertrokken we richting het zwembad aan de overkant. Klaar voor wat bijzondere plaatjes.

Het zwembad bleek helaas niet helemaal leeg, ik mocht de sprong in het diepe niet maken. Gelukkig zijn we niet voor één gat te vangen en passen we onze plannen gewoon aan. Het is net als met chronisch ziek zijn, denken in mogelijkheden! Ik licht een tipje van de sluier op, badpak, gele regenjas en laarzen, rolstoel die lijkt te komen uit een oud psychiatrisch ziekenhuis. De rest hou ik nog even voor me en laat ik over aan je eigen fantasie. Wel geef ik weg dat de foto’s voor wat ik gezien heb ge-wel-dig zijn! Geen standaard schoonheid, geen glamoureuze plaatjes, maar een rauwe schoonheid, een poging naar buiten te brengen hoe het voelt chronisch ziek te zijn.

Na de capriolen in het zwembad mochten we nog even ‘spelen’ in de studio. Hier werd magie gemaakt, letterlijk. Ook hier hou ik jullie in spanning, de foto’s spreken later voor zich. Ik mocht zelf ook nog even een foto schieten en toen was het alweer taxi-terug tijd. Dubbel, ik wilde nog zoveel meer doen, maar we gaan zeker nog een keer (ik denk wel een keer meer) terug. De studio is te huur namelijk en mijn fotografisch hart gaat hier echt sneller van kloppen! Qua lijf was het overigens hoog tijd dat we stopten, want de tijd van het fluisteren was reeds lang gepasseerd.

Dit zijn de moeilijke dingen, ik wil zo ontzettend graag, maar je ziet ook op de foto’s terug dat het schreeuwen van mijn lijf het fluisteren inhaalt. Je kunt echt een eind komen op wilskracht, maar het kunnen haalt je in. Eenmaal thuis stortte ik in, blik op oneindig, verstand beneden nul. Ik heb geslapen als een blok (gelukkig), maar vandaag voel ik me alsof ik gisteravond ver heb doorgehaald. Alsof ik teveel gezopen heb en onderweg in aanraking ben gekomen met een vrachtwagen. En dat met een flinke dosis morfine, want die heb ik al opgehoogd.

De kater volgt, ongenadig, altijd. Maar vergis je niet, ik klaag niet! Het is een realistische weergave van ‘the day after’, iets dat ik onderga. Ik wist dat het zou komen en ik heb het ervoor over. Het is niet mijn eerste kater en zal ook zeker niet de laatste zijn. Ik weiger me te laten leven door mijn lijf. Ik hou er op mijn manier zeker rekening mee, ik overweeg alles. Afgelopen weekend heb ik het survivallen in rolstoel aan mij voorbij moeten laten gaan omdat mijn lijf het niet trekt, maar ik ga niet alles laten.

Ik moet keuzes maken, afwegingen van wat wel kan (eh soort van) en wat echt niet kan. Dit lag (vond ik) binnen de mogelijkheden. Dit was een kans uit duizenden, zo’n bad staat maar eens in de vijf jaar leeg. Ik wil laten zien hoe chronisch ziek zijn eruit ziet. Wil het al jaren in beeld brengen en ga nu met een aantal fotografen de uitdaging aan dit conceptueel neer te zetten. Dít is waar mijn hart ligt, dit ligt zo dicht bij mezelf. Ik stel me nu ook letterlijk kwetsbaar op, niet alleen in schrift, maar ook in beeld. Dat is best spannend, maar ook zo ontzettend leuk. Dit is nodig, voor mij en ja, dan ga ik ervoor, honderd procent. Mét kater, het is het waard…

Dank Hans Poels voor een geweldige dag, voor je ideeën en je tijd. Dank Deverra voor het meegaan, voor je enthousiasme en voor je vertrouwen in mij 😉, top dag!