Het is weer juli, de 17de nadert. Gek genoeg vergeet ik de exacte datum en toch staat het moment als een foto in mijn geheugen gegrift. Je vergeet nooit wat je deed op dagen die een impact hadden, dat had deze zeker. Rond de 13de word ik onrustig, begint het te vreten. Ga ik terugzoeken in mijn schrijfsels, ik mag het niet vergeten, al vergeet ik het nooit.

Stilstaan bij wat was, wat had kunnen zijn. Ik geloof in het hogere doel van het leven, maar vraag me bij zulke dagen ook af wat het doel is. Wat kan het doel zijn van wreedheid, van terrorisme. Wat is het doel als we niet leren, blijven proberen tot we leren? Ik vrees dat dat zinloos is. En toch geloof ik niet dat iets voor niets is.

Twee mensen, zo verschillend, samen één. Twee mooie zielen, twee mensen met plannen, met kinderen op weg naar hun toekomst. Een toekomst waar abrupt een einde kwam op die bewuste 17de juli. Het schokte de wereld, het schokte mijn wereld. Het kwaad kwam ineens dichtbij, het werd tastbaar, het denderde mijn hart binnen. Geen ver van mijn bed show meer, het loerde in onze straat, in het huis waar ik zo vaak kwam, het kroop onder mijn huid.

Boosheid, verbijstering, verdriet, gemis. De boosheid ben ik voorbij, het gemis blijft. Nog steeds gaat er geen dag voorbij dat ik even aan ze denk. Al 5 jaar lang zweeft er in juli een vlinder onder onze veranda, om neer te strijken op mijn plekje. Ik groet en weet, ze zijn nooit ver weg, niet verder weg dan mijn hart…

I.M.

*

Ik schreef dit blog vorig jaar en heb het ietwat aangepast. Ze hebben een kamer in mijn hart ❤️.

*