Ik las net ergens een interessante vraag, ‘overdrijf je weleens?’. Tja, goede vraag, ik zeg geen ja en geen nee. En zo zitten we weer in de vijftig tinten ertussen.

Geen ja en geen nee, is dat eigenlijk dan niet sowieso een beetje ja? Eh nee, zo simpel ligt het niet. Het ligt aan de situatie en het ligt aan het gevoel. Dat klinkt lekker vaag, ik weet het. Enige uitleg met wat voorbeelden. Voor mijn gevoel overdrijf ik soms, maar toch wil dat niet zeggen dat het ook zo is. Ik zit in het proces voor de aanvraag van een hulphond (wat overigens niet zo soepel verloopt als ik gehoopt had). Hiervoor moet je echt een enorme hoeveelheid formulieren invullen. Een daarvan is een lijst met dingen die je niet kunt en waar de hond zou kunnen ondersteunen. Als ik zo’n lijst eerlijk invul heb ik het gevoel echt enorm te overdrijven. Ik ben er op papier veel slechter aan toe dan in mijn hoofd. Ik krijg bijna medelijden met mezelf en dat is vind ik zelf echt niet nodig. Confronterend is dat wel. Ik moest ook een zorgindicatie aanvragen om de kostenbesparing zichtbaar te maken. Dat was ook iets waarbij ik het gevoel had vreselijk te overdrijven zonder dat ik ook maar iets dikker aanzette.

Op papier ben ik pas echt een kneus, ik schrik er zelf van. Je kunt dus absoluut gevoelsmatig overdrijven zonder écht te overdrijven. Ik weet nog dat ik jaren terug bij de arbo arts kwam, ik moest een FML (Functie Mogelijkheden Lijst) invullen. Deze lijst kent weinig tinten grijs, is ontzettend statisch. ‘Kunt u lopen’ lijkt een makkelijke vraag, maar is dat niet. Ik kan lopen, ik kan alleen maar kleine stukjes lopen. Ik kan best een stapeltje papier pakken, maar ik kan dat niet te vaak. ‘Kunt u autorijden’ eh ja, maar niet te ver. Het is een ‘ja, maar’ die zonder overdrijven bij zulke instanties compleet verkeerd geïnterpreteerd kan worden.

Ik lees soms het advies te overdrijven bij instanties, maar beter is het advies een slechte dag te nemen als uitgangspunt. Dat je mij op een ‘goede’ dag buiten ziet zegt niets over hoe ik de andere dagen binnen doorbreng. En zelfs op die slechte dag, zelfs als ik me vreselijk ellendig opsluit met Netflix zal ik het gevoel hebben dat ik overdrijf op dat stuk papier, terwijl ik op dat moment er eigenlijk nog beroerder aan toe ben dan dat ik ooit op papier zal zetten.

Soms lijk ik mijn leven te leiden in een soort van overdrijvende trap. Toch heb ik nooit echt overdreven. Ik heb geleerd dat ik de dingen die ik zelf standaard soort van ‘onderdrijf’ iets dikker aan moet zetten bij artsen. Ik heb de neiging de dingen wat af te zwakken. Ik was ietwat verkouden, maar bleek een longontsteking te hebben. Ik kreeg nul lucht, was echt doodziek en grapte wat af. Ik neem mezelf en mijn klachten meestal niet zo serieus. Dit met dank aan alle artsen die mij nooit geloofden.

Ik kan denk ik namens veel lotgenoten spreken als ik zeg dat we zelfden overdrijven, maar het gevoel hebben de boel niet in overdrijvende, maar zelfs overstijgende trap te zetten als we eens echt eerlijk zijn tegen onszelf…