Ik ben ‘old school’, bijna vintage. Ik denk bij ‘Ja natuurlijk’ nog aan het tv programma over de natuur, meer weet ik er niet meer van. Maar goed, daar gaat dit stuk ook over. Over de natuur en meer, natuurlijk. Ik leef deze week als de Godin in Frankrijk, maar dan in ons kikkerlandje. Het weer is goed, mijn humeur ook en ook Alex is er klaar voor. Een weekje cultuur gemixt met natuur.

Vandaag stond het zandsculptuurfestival in Garderen op het programma. Ik heb jaren in Barneveld gewerkt, de weg naar Garderen is mij dus redelijk bekend. Toen ik er net werkte was de A30 nog niet aangelegd en reed ik binnendoor. Door Otterlo, Harskamp en daarna de binnenlanden van Barneveld in. Ik heb denk ik de hele omgeving daar wel gezien. Ik had in die tijd nog geen Tom-Tom en de smartphone was nog niet uitgevonden. Tien-Tien is nooit zo goed geografisch onderlegd geweest, dus heb ik nogal wat praktijkervaring opgedaan in het zoeken van de juiste weg. Geen zorgen, het duurde soms even, maar ik ben altijd op de plaats van bestemming gearriveerd.

Garderen dus, de zandsculpturen. Ik verwachtte een oude schuur, een stukje land en een uit de hand gelopen hobby, maar dit is serieuze ‘business’. Bussen vol werden afgeleverd bij de ingang. Ik heb denk ik nog nooit zoveel hulpmiddelen in het wild bij elkaar gezien (behalve op support beurs). Rolstoelers in alle soorten, maten en leeftijden, je struikelde bijna over de rollators, dit tripje moest wel rolstoelvriendelijk zijn. We sloten braaf aan achter de rij bij de ingang. Ik moet zeggen een aanrader. Ik heb mijn ogen uitgekeken. De sculpturen zijn bijzonder mooi gemaakt. De ogen spreken, de details zijn indrukwekkend. Een leuk uitje!

Na een uur of anderhalf hadden we ons rondje gemaakt en zochten we de bus weer op voor een avontuur met Alex. Manlief had op het nieuws een stukje gezien over de hei bij Elspeet en we waren nu mooi daar in de buurt. Op naar de paarse hemel. Nederland heeft de hei ontdekt. Op de Posbank (bij ons in de buurt) sta je in de file, hier was het niet veel anders. We moesten er iets voor over hebben, het kostte wat tijd, maar uiteindelijk vonden we een mooi plekje om Alex uit te laten (en mij daarbij).

Wij houden niet van de gebaande paden. We gaan voor het avontuur. Ruiterpaden zijn best begaanbaar toch? Alex heeft met een beetje fantasie wel wat weg van een paard. Eentje op wielen. De meeste ‘wandel’ of ‘ruiter’ paden hebben een ruimte links en eentje rechts met een soort verhoogde berm in het midden. Laat ik nu net niet links en net niet rechts passen. Wel nét in het midden, meestal, soort van. Soms loop je vast op een te hoog bosje gras. Dan is manlief daar om mij als een redder in nood uit mijn benarde positie te bevrijden. Alex brult, Alex hobbelt en ik word als Schanulleke (de lappenpop uit Suske en Wiske) door elkaar geschud, maar hé, ik ben op de hei! Tussen de hei, in de hei, laten we zeggen dat ik voel dat ik leef!

Onderweg kwamen we verschillende mensen tegen. Mensen die ons aanspraken dat we zo dapper waren ons hier te wagen. Manlief liep achter Alex, hangend tegenwicht biedend om de weg letterlijk wat minder hobbels te geven voor mij. Veel rolstoelers moeten hier afhaken, omdat het gewoon niet gaat. De natuur moet je niet veranderen, wat je wel kunt doen is de mensen mogelijkheden bieden. Ze zijn er, alleen (nog) niet voor de mensen die er zo graag op uit gaan. Ik ga wel, maar het heeft ook consequenties, daar heb ik eenmaal thuis mee te maken.

Wil ik erop uit? Ja natuurlijk! Vandaag voelde ik weer hoe beperkt ik eigenlijk ben. Tussen de fietsers in de natuur. Op het fietspad hoor ik niet thuis; ze gaan te hard, het is er druk, gevaarlijk druk voor het langzame verkeer dat ik ben in mijn rolstoel. Op de wandel/ruiterpaden pas ik eigenlijk niet, ik probeer het wel, maar dit kan niet de manier zijn. Ik voel me een obstakel, een drempel, omdat ik ook manlief beperk voor mijn gevoel. Ik hou van de natuur, maar voor mij is het echt wel een avontuur. Hoe ver kom ik? Waar loop ik vast?

Ik heb een leuke dag gehad, ik heb ervan genoten, maar het heeft me ook weer bewust gemaakt van wat we allemaal missen. Komt er ooit een dag waarop ik zonder problemen mee kan naar bos, zee en hei? Zonder dure oplossing, zonder moeilijk gedoe. Zonder het lappenpop effect? De optimist in mij is duidelijk, ja natuurlijk! Ik hoop het!

* Een mooie reden om jullie even mee te nemen met wat foto’s, ik kan het niet laten!