Vier jaar geleden schreef ik bijgevoegd gedicht. Ik was afgewezen voor wat ik als een laatste strohalm zag, weer een revalidatietraject. Ik had er zo op gerekend, maar de psychologe gooide roet in het eten. Ik was fysiek te slecht en ik moest eerst leren accepteren. Ik moest mijn grenzen leren kennen en vooral leren erkennen. Rekening houden met mijn lijf, ophouden met vechten tegen mezelf. Makkelijker gezegd dan gedaan, schreef ik.

Dat laatste klopt, het is zoveel makkelijker gezegd dan gedaan. Mijn hele leven lang heb ik aangemoedigd door artsen die niet in mijn fysieke gedoe geloofden gevochten tegen mezelf. Gevochten tegen een lijf dat niet wilde doen wat ik zo graag wilde. Een lijf dat me voor mijn gevoel constant in de steek liet. Een lijf waar ik niet op kon rekenen. Een lijf dat anders was dan dat van anderen, dat gebreken vertoonde, gammele hap was. Ik vocht tegen fysieke onmogelijkheden door vooral over mijn grenzen te denderen. Ik vocht tegen mezelf, niet met mezelf. Vier jaar geleden was ik mijn vertrouwen kwijt, het vertrouwen in mezelf.

Gek genoeg realiseer ik me nu ik dit teruglees pas hoe ver ik gekomen ben. Het schrijven van dit blog heeft me laten zien dat ik wel degelijk iets toevoeg en iets beteken in deze wereld. Dat de beperkingen in mijn lijf zitten, maar niets zeggen over mijn hoofd. Ik moest leren mijn beperkingen te omarmen, volledig en zonder schaamte. Ik moest leren dat mijn beperkingen niets zeggen over wie ik ben, slechts over hoe ik de dingen aanpak en heel eerlijk, dat doe ik best goed.

Ik ben niet langer wie ik was. Ik ben sterker, ik ben een betere versie van mezelf geworden. Ik heb geleerd anders te kijken naar het leven, naar de mensen. Ik weet wat belangrijk is, ik weet de waarde van de kleine dingen en daar ben ik dankbaar voor.

Betekent dit dat ik niet langer vecht tegen mijn aandoening? Tegen mijn lijf? Nee, zo simpel ligt dat niet. Ik baal nog steeds enorm van het vele liggen, van de pijn, van de drempels, maar ik ga er rustiger mee om. Ik realiseer me dat ik dankbaar mag zijn, want het kan echt nog veel beroerder. Mijn fysieke gestel is gammeltjes, heeft wat (ok behoorlijk wat) kuren en lijkt wat schroefjes te missen, maar mijn hart klopt, mijn longen geven me (weer) lucht en mijn hoofd kan meestal nog enige logica opbrengen en uitbrengen.

Langzaam maar zeker leer ik luisteren, bereiken we een soort overeenkomst, mijn lijf en ik. Een soort van een beetje erop en een tikkie erover, gevolgd door een periode van rust. Ik weet beter waar ik ‘sta’, leer steeds beter leven met de grenzen. De gevolgen van EDS zijn onvoorspelbaar, helemaal wennen doet het nooit, maar ik leer steeds beter roeien met de riemen die ik heb. Iets van ‘go with the flow and try to let go’.