Als je leeft met een chronische ziekte is het je niet vreemd, achteruitgang. Ik dacht wel genoeg achteruit te zijn gegaan. Ik bedoel, ik lig al bijna de hele dag, doe geen moer en heb al genoeg geaccepteerd, vind ik. Blijkbaar is mijn lijf het op dit punt niet met me eens, want steeds als ik het ene geaccepteerd (eh soort van) heb, komt het met iets nieuws.

Ik lig dus veel en ook al gooi ik weleens mijn kont tegen de krib, ook al zou ik soms het liefst een stel bokshandschoenen pakken en eens lekker tekeer gaan tegen een boksbal (geen goed idee met mijn handen, schouders en de rest), ik red me wel. Waar ik veel meer moeite mee heb is dat mijn handen het steeds meer af laten weten. Ik heb moeite mijn telefoon vast te houden (en die is min of meer vergroeid met mijn hand) en krijg problemen met de fijne motoriek. Ik knutsel graag, klooi wat met mijn plotter en maak cadeautjes. De kleine lettertjes lukken niet meer. Daarnaast doen mijn ogen ook vervelend. Het vergrootglas, genaamd bril, dat tegenwoordig standaard op mijn kop staat (een touwtje om mijn nek gaat echt te ver) voldoet helaas niet, het zicht blijft wazig.

Kleine pruts meuk maakt me gek, maar erger is het feit dat typen op mijn telefoon, fotograferen ermee, steeds een beetje moeilijker wordt. Dit is grotendeels mijn leven, moet ik dit ook nog opgeven? Terwijl ik dit typ branden mijn ellebogen, schiet de kramp in mijn vingers en doen mijn polsen vrolijk mee. Ik probeer de spasmes te onderdrukken, alles roept, nee schreeuwt overbelasting en ik onderdruk de frustratie. Vroeger ging ik dan hardlopen, nu kan ik met 10 km per uur over straat scheuren in Alex, maar het geeft net niet datzelfde resultaat.

Mijn nek wil niet links, de rest niet rechts. Ik probeer me staande te houden in het midden, maar het is soms zo moeilijk. Iedereen heeft weleens pijn, ja klopt, maar probeer je eens voor te stellen hoe het voelt als je hele lijf je tegenwerkt. Ik oog rustig, lach me vriendelijk door het leven, maar binnen in mij lijk ik wel een vulkaan, steeds verder borrelt de frustratie.

Ik dacht dat het gevecht tegen mijn lijf over was, dat het een remise was, gelijkspel, geaccepteerd. Maar nee, meer dingen inleveren blijkt toch een dingetje. Zet de kast op een kier en de frustratie wil eruit. This sucks!