Ik heb me weer laten verleiden tot het lezen van reacties, ik geef het eerlijk toe. Ik lees en selecteer op de reactie die ik onder een bericht zie staan. Iets triggert mijn nieuwsgierigheid en ik open de bak ellende van de ‘Facebookers’. Ik lees over de azijnzeikerds in onze maatschappij en eigenlijk valt mij vooral op dat de mensen die anderen hiervan beschuldigen zelf de grootste zeikerds zijn. Ook hier staan de beste azijnzeikerds toch echt ‘aan wal’.

Een artikel over het alcoholgebruik van de familie Meiland is de oorzaak. De zogenoemde anti-alcoholorganisaties vinden het alcoholgebruik van de familie zorgelijk omdat het een verkeerde boodschap geeft. Eind van de ochtend al aan de drank is laten we zeggen best op tijd. Dat iemand van deze organisatie dat zorgelijk vindt snap ik wel gezien de aard van de organisatie. We hebben het over iemand die werkt in de verslavingszorg en die dus constant geconfronteerd wordt met de donkere kant van de alcohol. Ik denk dat het vrij logisch is dat zij hier kritisch tegenover staan. Een wijntje op z’n tijd is best lekker en helemaal prima, maar zo gauw de wijn meerdere malen per dag rijkelijk vloeit moet je je toch afvragen of je wellicht een tikkeltje afhankelijk bent geworden.

De laatste vraag is er eentje die overigens niet gesteld mag worden. Wanneer je je oprecht afvraagt of de gezelligheid een benodigdheid is geworden ben je een azijnzeikerd. Ik snap wel waar dat vandaan komt hoor, het is angst. Angst dat de wijn in de ban gaat, angst dat het laatste stukje houvast van je afgenomen wordt. Het duiveltje op mijn schouder denkt daar dan meteen achteraan ‘maar het is geen verslaving hoor, het is een keuze’.

Ik heb die keuze ook, op een ander vlak. Ik taal niet naar alcohol, dat gaat ook niet zo goed met mijn medicijnen. Ik ben een goedkope klant, één wijntje en ik dans op tafel zeg maar. Ik kies wel vaak voor dat extra pilletje (pijnstillers mensen, geen zorgen), dat ene pilletje extra dat mijn fysieke pijn verdoofd. Een bewuste keuze, maar wel eentje die maakt dat ik fysiek verslaafd ben aan mijn pijnstillers. Ik kies bewust voor deze verslaving, maar hij is er wel. Alcohol verdoofd de geest, het maakt je afhankelijk, het sluipt erin. Een wijntje bij het eten, een wijntje na de koffie. Onschuldig, tot de eerste om een uur of vier komt en dan om een uur of twaalf. Gevolgd door die van vier uur, die bij het eten, die van acht uur en het afzakkertje erna. Verslaafd, nee joh, gezellig!

Het zal mij persoonlijk worst wezen wat ze daar doen, zolang ze maar niet de weg opgaan met al die drank achter de kiezen. Geeft het een goed beeld? Nee, dat denk ik niet. We vluchten uit onze werkelijkheid, uit onze mentale ‘pijn’. Misschien is het beter de oorzaak op de sporen en daar iets aan te doen. Alcohol geeft een schijngezelligheid, maar pas op voor je mening. Die is namelijk zo gauw je kritisch bent overgoten met azijn. Als je meeloopt met de menigte hanteer je de fles en mag je de azijn rijkelijk laten vloeien.