Een maand of twee geleden werd ik geïnterviewd door tijdschrift Margriet voor een artikel over eenzaamheid. Iets wat veel mensen niet verwachten bij een druk baasje als ik. Iemand die haar mondje wel roert, die zich wel meldt.

Eenzaamheid is een gevoel, eenzaamheid sluipt erin. Ik kan goed alleen zijn, maar kan me ook echt heel eenzaam voelen, opgesloten. Ik kies niet voor het thuiszitten, het thuiszitten heeft mij gekozen. Dit artikel is confronterend, ook voor mijzelf. Het zijn mijn woorden, het is mijn gevoel, maar zo zwart op wit in druk, best pittig. Maar ja, chronisch ziek zijn, leven met EDS en alle dingen die daarbij komen kijken is ook best pittig.

Ik doe dit omdat EDS de aandacht verdient, zodat onze kinderen hopelijk een makkelijker bestaan krijgen. Iedereen heeft een onzichtbare strijd, ieder huisje heeft echt zijn kruisje. De belastingdienst zegt dat dan wel goed; leuker kunnen we het niet maken, makkelijker wel. En ja, hallo, natuurlijk vind ik het leuk om in de watten gelegd te worden door een super lieve visagiste, mijn haar eens goed in de krul te laten zetten en ook nog eens zo mooi gefotografeerd te worden (Linelle, dank, zo mooi!). Ikea zegt het ook niet voor niets; aandacht maakt alles mooier 😉