Gisteravond was er een programma over eenzaamheid. Ik ben hiervoor ook benaderd, twee keer zelfs, ik heb er best lang over getwijfeld. Eenzaamheid is een gevoelig onderwerp, het laatste dat je wilt is weggezet worden als sneu geval. Toch is het belangrijk dat er aandacht aan besteed wordt. Ik schrok ontzettend van de cijfers, tussen de 19 en 34 kampt bijna de helft van de mensen ermee, dat had ik niet verwacht.

Het programma is een soort experiment, een poging om anderen te laten ervaren wat jij als eenzaam persoon meemaakt. Ik weet niet of dat mogelijk is, het is namelijk grotendeels een gevoel. Ik vind het wel ontzettend goed dat ze proberen duidelijk te maken waar het door komt en vooral hoe je het op zou kunnen lossen.

Gister werd het verhaal van Annick gedeeld. Een jonge vrouw die in haar jeugd veel last heeft gehad van een vaak ongeziene vorm van pesten; uitzondering. Het heeft een enorme impact op haar leven, ze kampt dagelijks met eenzaamheid. Mensen onderschatten de gevolgen van bijvoorbeeld niet kunnen werken. Je staat ongewild naast de maatschappij, je mist niet alleen financiële mogelijkheden, je mist vooral menselijk contact. Een punt waar ook ik regelmatig last van heb.

Een week van leven ruilen met een eenzaam persoon, werkt dat? Ik weet het niet, ik hoor in eerste instantie binnen een paar uur de zeg maar nieuwbakken ‘eenzame’ zeggen poeh best heftig. Dan denk ik ‘serieus?!’ Je bent nog geen dag onderweg! Eenzaamheid zit hem niet in het alleen zijn. Eenzaamheid is een gevoel, een gevoel dat versterkt wordt door je eigen onzekerheid. Dat gevoel dat je ervaart als je je aan de zijlijn van het leven voelt staan. Het gevoel niet mee te tellen. Dan kun je heel veel mensen om je heen hebben en toch heel eenzaam zijn.

Heeft zo’n programma dan geen enkel nut? Ik denk zeker dat het zin heeft. Het laat zien hoeveel impact het heeft op mensen. Het laat zien dat eenzaamheid niet alleen voorkomt bij ouderen. Dat het iedereen kan overkomen. Dat het veel vaker voorkomt dan je denkt. Ik schreef hier al vaker over, in het geval van de chronisch zieke is voorkomen lastig. Het gebrek aan energie, het gebrek aan fysieke mogelijkheden, dat nekt ons. Wil wel, kan niet, weer niet.

Wat ons (eh mij in ieder geval) wél helpt is een teken van leven. Een appje, een belletje, een ‘hoe is het met je?’ of nog leuker een kaartje. De drempel is hoog, het gevoel niet mee te tellen ligt altijd om de hoek op je te wachten. De onzekerheid of het mensen niet teveel moeite is. Zeker als je weer afspraken moet afzeggen. Dát gevoel is lastig over te brengen, dát gevoel begrijpen mensen niet, dát gevoel maakt soms zo ontzettend eenzaam…