Staatssecretaris Tamara van Ark van Sociale Zaken en Werkgelegenheid (VVD) heeft weer mooie plannen, zo lees ik net in dagblad ‘Trouw’. De huidige Wajong moet overzichtelijker en daarvoor heeft ze het licht gezien in de vorm van het schrappen van de financiële duwtjes in de rug. Jong gehandicapten kunnen hierdoor nooit meer gaan verdienen als het minimumloon, ongeacht opleiding of type werk. Ik kan feilloos stukken tekst herhalen uit een eerder stuk wat ik schreef over de Wajong plannen van deze minister.

Verwerken

Het kan alleen maar een VVD-er zijn die met dit soort ‘briljante’ ideeën komt. Laten we verder bezuinigen op een kwetsbare groep mensen. Mensen die ook graag deel uit willen maken van de samenleving, mensen die ondanks hun beperking hun steentje willen bijdragen. Die ook een toekomstperspectief willen hebben, die mee willen tellen. Dat zij hinder ondervinden van hun beperking mag duidelijk zijn, ze hebben echter de wil om te doen wat ze kunnen. Ze spannen zich hiervoor in, iets wat consequenties heeft voor hun verdere dagindeling. Weken moet lonen, een kreet die ik regelmatig voorbij heb horen komen de afgelopen jaren, maar blijkbaar hoeft werken voor (jong)gehandicapten niet lonend te zijn, zij worden vooraf al weggezet als ‘onderpresterend’ en daarbij wordt direct een vedienplafond ingesteld.

Verantwoord denken

Hoe kun je zoiets verantwoorden? Hoe kun je zo krom denken? Hoe kun je een groep mensen zo tekort doen? Mensen worden gestraft voor iets waar ze niets aan kunnen doen, voor het hebben van een aandoening, voor beperkingen waar je geen vakantie van kunt nemen, voor iets waar je levenslang voor hebt gekregen. Minder mogelijkheden, minder geld, logisch toch? Je presteert te weinig in een maatschappij waarbij je afgerekend wordt op je economische waarde. De menselijke waarde is niet aan de orde, slechts hoeveel je opbrengt, afgewogen tegen de kosten.

Motivatie

Het ergste is nog wel dat er klakkeloos vanuit gegaan wordt dat de productiemogelijkheden van deze mensen standaard lager ligt dan dat van de ‘normale’ mens. Bedoelen ze daarmee ook de ongemotiveerde, zich standaard op maandag ziek meldende mens? Of diegene die zijn tijd vooral verdoet met zinloze vergaderingen? Of de halve dag bezig is met verhalen over de kids of het weekend?Waarmee wordt de productiviteit eigenlijk gemeten? Slechts met lopende band werk? Iemand die wil, maar fysiek minder kan is misschien wel veel gemotiveerder.

Wisseling van de wacht

Wederom wordt er slechts kortzichtig gekeken naar bezuinigen. De mens achter de handicap wordt compleet genegeerd. Je mag niemand ellende toewensen, maar ze maken het wel erg lastig zo. Graag zou ik de mensen op het pluche een paar dagen in het lijf of hoofd van iemand met een beperking gunnen. Laat ze maar even ervaren hoe het is om te gaan met een leven vol hindernissen. Laat ze voelen hoe het is weggezet te worden als ongewilde mislukkeling.

Waardevol

Mensen met een handicap horen net zo thuis in onze samenleving als de ‘gezonde’ mens. Ze hebben een functie, zitten vol mogelijkheden, al is het misschien niet zozeer in het standaard arbeidsleven. Iemands bestaansrecht hangt niet af van zijn economische waarde, het hangt af van zijn waarde als mens en die waarde is waarschijnlijk een stuk hoger dan die van ons ministerie sociale zaken.