Gister was een droom, een meisjesdroom. Normaal gesproken trek je eens in je leven alles uit de kast, op je trouwdag. Tegenwoordig komt daar een gala avond op school bij, maar dat was in ‘mijn tijd’ nog niet (oude doos hè). Dat is het dan voor de ‘normale’ mens wel qua luxe en gala, voor mij in ieder geval wel. Ik zit bijna kwijlend voor de tv bij van die televisie gala’s, maar het bleef bij ver van mijn bed show, tot gister dus.

Ik schreef al over mijn zoektocht naar de perfecte jurk en de voorbereiding qua huidverzorging. Gister was dé dag. De openingsavond van de Masters of LXRY beurs in de RAI in Amsterdam, VIP, invite only. Sjiek de friemel als ik de mensen die er verstand van hadden hoorde. Een kans die ik als beroepskneus niet snel nog een keer krijg, dus dan nemen we de consequenties voor lief en gaan we ervoor! Eerst mocht ik mij melden bij mijn vaste kapsalon voor het opsteken van mijn haar. Bij een strapless jurk staat dat toch het mooist. Krul erin, veel speldjes en veel haarlak. Het kapsel moet liggen kunnen weerstaan, want er moet toch echt gelegen worden tussendoor om de dag vol te kunnen houden. Kapsel, check!

Eenmaal thuis kon ik nog even liggen voor Siem (Simone) arriveerde. Zooi in de auto geladen (we hadden een overnachting geboekt in een leuke B&B aan de rand van Amsterdam) en onderweg. Samen komen we een heel eind, ik heb het eerste stuk gereden en Siem loodste ons door Amsterdam. Even liggen weer en ons klaarmaken voor onze make-up artist, Ming. Zij voorzag mij van een serieuze ‘glam’ look. Ik schrok eerst wel even van mezelf, want dit ben ik dus echt niet gewend, maar het was prachtig! Valse wimpers en de waarschuwing dat ze niet bestand zijn tegen huilen. Ik ben niet zo’n jankerd, maar dat gold ook voor tranen van het lachen en ja, daar is echt wel sprake van als Siem en Tien samen op avontuur gaan.

Weer even tijd voor liggen voor we ons moesten aankleden. Eten durfde ik niet meer, zonde van mijn lippenstift, dus maar een krentenbol in stukjes gescheurd om toch iets binnen te krijgen. Daarna tijd voor het aantrekken van de jurk. De touwtjes werden flink aangetrokken, heerlijk als kleding strak om je lijf zit, hoef je jezelf niet overeind te houden, want dat kost me serieus veel moeite.

De jurk bleef afzakken, hoe lossen we dat op? Met een extra bh én een beetje vulling (hallo decolleté). Klaar voor actie! Op naar de RAI én de Scoozy, ons vervoermiddel voor deze avond. De Scoozy is een soort mix van een elro en een scootmobiel. Hij is flitsend en futuristisch, hij stuurt met een pookje en kan verschillend terrein aan. Een fantastische aanvulling op ieders wagenpark (helaas buiten ons budget). Wij mochten deze avond fungeren als een soort Scoozy promotieteam en wij namen deze taak uiterst serieus.

Een ding is zeker, we trokken de aandacht. Ik heb nog nooit zoveel complimenten gekregen over mijn uiterlijk (ik geef toe, dat doet een vrouw echt wel goed). Niemand keek ons aan als sneu geval, integendeel, de meeste mensen vonden het juist stoer dat we dit deden. Als ware verkopers brachten we vol enthousiasme ‘onze’ Scoozy aan de man. Als bonus kon ik mensen met wie ik in gesprek raakte iets vertellen over EDS en over Facing EDS. Sponsoren kunnen we tenslotte altijd goed gebruiken en het is belangrijk dat EDS de bekendheid krijgt.

Het was leuk, de opening was erg mooi, we hebben Trijntje zien optreden en onze ogen uitgekeken. Er waren prachtige verschijningen, maar ook laten we zeggen verschijningen die opvielen om andere redenen. Botox heeft sommige gezichten geen goed gedaan en soms moet je een strakke jurk gewoon niet willen. Ik schrok me rot van het gezicht van een bekende mevrouw, op tv lijkt het toch anders. BN-ers waren er ook, al heb ik ze voor het grootste deel gemist. Ik twijfelde of ze het echt waren of reed ze straal voorbij. Ik heb me weer onvergetelijk belachelijk gemaakt (dat is echt mijn ding) door als een ware bakvis te zwaaien naar Jort Kelder toen ik hem eindelijk spotte (Siem had hem al twee keer gespot), maar ach, hij zwaaide wel terug.

Verder was het vooral druk, heel druk. Ik wilde graag kijken bij de dure auto’s en de serieuze bling sieraden, maar dat was niet te doen. Ik had bijna een naaldhak ín mijn wiel omdat de vrouwlui blijkbaar niet kunnen wachten tot je doorrijdt. Verschillende mannen vonden het idee van mij als levende bowlingbal wel leuk, maar ik had op papier gezworen geen mensen aan te rijden, dus heb ik mijn geduld maar op standje ‘ik heb de hele avond’ gezet. Gelukkig waren er een paar ware helden die het pad voor mij effenden. Ze duwden het volk aan de kant en als dat niet hielp schreeuwden ze de dwarsliggers in het oor dat ze ruimte moesten maken. Zonder hen hadden we nog steeds vastgestaan tussen Audi en Rolex. De serieuze dure auto’s hebben we verder maar links laten liggen, want rechts was geen optie.

Nadat we Jaap Jongbloed mochten adviseren verlieten we om klokslag twaalf als ware Assepoesters het pand. Niet met onze glazen muiltjes, maar op onze gympen. Genoeg is genoeg. De energie was meer dan op, het lijf ook. Een laatste foto voor de fotografische wand (zonder mijn valse wimpers, want die hadden door het lachen toch losgelaten) en op naar de B & B en ons bed. Het was een lange, zware, vermoeiende, geweldige dag. Ik ben vergeten te vloggen, teveel indrukken, maar ervoor en erna is genoeg vastgelegd en gelukkig hebben we de foto’s nog 😉.

* Even een speciaal bedankje voor Odeon, AMIKappers en Ming voor jullie belangeloze support! ❤️