Zo, de zwevende voetjes weer op de vloer. Terug naar de orde van de dag dus. De terugslag is er, maar dat was te verwachten. Gister had ik na thuiskomst nog een afspraak met een fotograaf. We komen met onze keuken in een interieurbijlage bij een krant. Tijd voor een aangepaste woning, want ook met een bed in de woonkamer en een aangepaste keuken is een huis mooi!

Ik hoefde gelukkig niets te doen, manlief had het huis keurig opgeruimd en al mijn troep opgeruimd. Ik ben nogal chaotisch en laat nogal eens wat slingeren. Ik ben daar dan mee bezig, maar kan het ‘project’ niet afmaken en laat het dan dus liggen. Daarnaast ben ik bijzonder snel afgeleid en ben ik met veel tegelijk (half) bezig. Vooral rond mijn bed is het een zooitje, want ik wil alles bij de hand hebben om niet te vaak op te hoeven staan. Maar, manlief regelt het, zoals altijd. Ik mocht dus toekijken hoe een interieurfotograaf te werk gaat. Leuk om een keer te zien, ik moest dit op de Fotovakschool ook doen, maar laten we zeggen dat deze tak niet de mijne bleek.

Na de shoot kon ik liggen en voorzichtig instorten. Ik voel weer dat ik leef (en dit mag je op meerdere manieren interpreteren)! Mijn lijf is zeer duidelijk aanwezig, maar voor mijn koppie was dit uitstapje zo welkom en nodig ook. Ik voel me weer een vrouw (eentje van de wereld zelfs) en dat gevoel is geweldig! Zulke mooie en lieve reakties ook, ik ben weer (eigenlijk altijd) een zeer dankbaar mens. Ik maak nog een filmpje van het geheel, maar dat komt later.

Vandaag kwam ik in mijn herinneringen op Facebook dit gedicht tegen. Eentje uit de periode dat ik net begon met gedichten schrijven. Ik was klaar met mijn revalidatietraject en ging zwemmen tussen de senioren in het warme water. Ik moest er een eind voor van huis, dus paps reed me altijd naar het zwembad en terug. Zelf lukte autorijden me niet meer. Na de zwemsessie had ik trillende pootjes en was rijden niet verantwoord. Niet dat ik veel deed hoor, ik liep wat heen en weer terwijl om mij heen een groepje druk doende was met het gooien met ballen en allerlei andere oefeningen. De groep bestond uit mensen tussen de zeventig en tachtig en ze waren stuk voor stuk mobieler als ik.

Na mijn twee keer heen en weer lopen, proberend me staande te houden, volgden ‘ontspannen’ drijfoefeningen waarbij ik vooral probeerde mijn schouders binnen boord te houden. Ze wilden meedrijven, maar dreven soms ietsje te ver af. Het aan- en uitkleden kostte me meer energie dan dat het me wat opleverde en dus was het zwemmen niet echt mijn ding. Misschien kan ik het nog eens proberen als ik mijn hulphond heb, zou mooi zijn (ter info, na twee afwijzingen zijn we aan het kijken naar andere invalshoeken).

Mijn pen werd in ieder geval geïnspireerd door het warme water, wat resulteerde in onderstaand schrijfsel. Ik zou het leuk vinden weer eens een poging tot bewegen te ondernemen, maar resultaten uit het verleden geven in mijn geval meestal wel een redelijke garantie voor de toekomst. Ach, wie nooit iets probeert weet ook niet hoe het uit gaat pakken en ik hou wel van een gokje.

Voor vandaag heb ik in ieder geval een redelijk rustige dag. Vanavond een filmpje pikken met manlief, ook daar is het hoog tijd voor. Zoonlief krijgt vrienden over de vloer en daarbij zijn de ouwelui een stoorzender (al mogen we best thuisblijven hoor), het is een mooi excuus even samen op stap te gaan en gelukkig kan ik in de bioscoop tegenwoordig gewoon achterover in ligstand. Fijne avond allemaal!