Het is wat stil hier op mijn blog. Ik heb wat moeite mijn hoofd op orde te houden. Of dit nu komt door mijn bloeddruk die weer regelmatig naar beneden duikelt of door onze nieuwste aanwinst in huis, wie zal het zeggen. Over die laatste wil ik het vandaag even hebben in elk geval, want er is een en ander gaande in het huis van deze kneus.

Ik heb jullie laten weten dat we het hulphonden traject zijn ingegaan vorige zomer. Er zijn ‘keuringen’ geweest, gesprekken gevoerd en aanvragen gedaan. Deze zijn niet goedgekeurd door de zorgverzekeraar en ik moet zeggen dat me dat meer teleurstelde dan ik had verwacht. Ik was immers voorbereid op een afwijzing en toch deed het behoorlijk pijn. Het werd me steeds duidelijker dat ik een maatje mis, eentje die met je meegaat naar buiten en die er gewoon is. Eentje op vier pootjes, eentje die kater Max aanvult als hij zijn eigenzinnige eigen gang gaat. Het duurt te lang, mijn geduld is op.

Daarnaast hebben we wat strubbelingen gehad in het gezin over de functie van de hond. Mijn mannen willen ook knuffelen met de hond, willen hem uitlaten en met hem stoeien. In mijn overenthousiasme vergeet ik nog wel eens dat ik ook rekening moet houden met hen in deze. Ik denk altijd ‘ach, dat komt wel goed’, maar de mannen zijn behoorlijk geschrokken van bepaalde regels betreffende het fenomeen hulphond. Daarnaast ben ik momenteel fysiek absoluut niet in staat de opleiding te voltooien met dit brakke lijf en zo ontstond er een flinke kink in de hulphondenlijn.

Ik was eventjes van slag, maar ik zou ik niet zijn als ik niet snel zou schakelen. Het idee hond was niet van tafel, slechts de regels en opleiding van het stukje hulp. Die hond moest er komen en snel ook. Ik mis onze Joppe en heb behoorlijk last van drempelvrees, het was gewoon tijd voor actie. We hebben boekjes gelezen, internet afgestruind, mails verstuurd, op zoek naar het juiste ras en zo de juiste hond voor ons. De juiste hond vindt jou, daar ben ik van overtuigd en zo stuitte ik op een advertentie voor een labrador. Geen fokker, gewoon een boer met een liefde voor zijn hond en een nestje. Een nestje met negen enthousiaste blonde en zwarte labradors.

Woensdag zijn we gaan kijken en zaterdag hebben we onze ‘Lewis’ opgehaald. Een heerlijk slim beessie, met een eigen willetje. Hij is ontzettend leergierig en doet alles voor een brokje. En zo ben ik weer ‘vrouwtje’, zijn we verliefd op dit kleine mormeltje. Probeer ik zo goed mogelijk mijn ritme af te stemmen op dat van hem. Het is een uitdaging, ik ben niet zo snel en als Lewis moet plassen moet hij nu. Zo ben ik dus regelmatig te laat en moet ik toch echt een en ander opruimen. Daarnaast wordt hij pas echt rustig als hij bij me ligt en wil ik de hond niet op de stoelen of op mijn bed (die plek is en blijft van kater Max, al heeft die nog een acceptatieprocesje), dus zit ik op de grond bij de hond. Lastig met dit lijf, dat geen vriendjes is met deze houding.

De nachten zijn lang, de slaapmomenten te kort. Niemand zei dat het makkelijk zou zijn. Ik slaap beneden en probeer alles in rustige banen te leiden, zodat de rest normaal kan blijven functioneren. Dit kleine hondje heeft mijn hart gestolen en het woordje hulp heb ik hiermee even geparkeerd. Wat de toekomst brengt zien we later wel weer, voor nu heb ik mijn handen even vol…