Vandaag is een jubileum zonder naam, het is vandaag exact vier jaar geleden dat ik dit blog begon. Ik had vier jaar geleden niet kunnen voorspellen hoeveel impact de wereld van een kneus op mij zou hebben. Ik leefde in een wereld vol onzekerheid. Mijn leven was compleet op zijn kop gezet door het monster van Ehlers-Danlos, of in dit opzicht misschien wel de zegen van Ehlers-Danlos?
Feit is dat dit blog mijn leven weer een gevoel van nut en zin heeft gegeven. Onbegrijpelijk voor de meeste gezonde mensen, maar ik was zo het gevoel van nut kwijt in mijn leven. Natuurlijk ben ik dankbaar voor alle lieve mensen om mij heen, maar hun wereld draaide door, terwijl de mijne tot stilstand was gekomen. Ik ging in een jaar tijd van lopend, werkend, eigen bedrijf en een actief sociaal leven naar niets. Naar achter de geraniums, naar een voor mijn gevoel lege toekomst. Een voor een zag ik mijn dromen in rook opgaan. Ik raakte mijn toekomst kwijt en daarmee een groot deel van mezelf.
Ergens op dat punt, liggend tussen de frustraties pakte ik mijn digitale pen en besloot ik het schrijven een kans te geven. Begon ik voorzichtig mijn frustraties te verwoorden, aangemoedigd door de lezers van het eerste uur. Mensen die mij steunden, die mij op de een of andere manier begrepen, met me meeleefden. De groep groeide naar 250, naar 1000, ik kreeg de kans een aantal blogs te bundelen en mijn boekje werd meegenomen naar artsen, naar therapeuten. Het hoogtepunt? Een therapeut die die een plaatsgenoot míjn naam doorgaf als ervaringsdeskundige omdat de therapeut in kwestie de moeite had genomen mijn boekje te lezen. Een gevoel van ik tel weer mee, ik ben van nut voor de maatschappij!
Inmiddels zijn we dus vandaag exact vier jaar verder, 3354 volgers verder, zoveel meer dan ooit gedacht en verwacht! Ik ben niet van de cijfertjes, ik kijk niet naar mijn bereik, ik deel wat ik kwijt wil, soms veel, soms weinig. Ik ben onvoorspelbaar en niet consequent, impulsief en enthousiast, ik ben elk blog mezelf gebleven en dat maakt me toch best trots. Dit blog betekent meer voor mij dan veel mensen zich voor kunnen stellen, het is een heel groot deel van mij. Ik ben dankbaar dat jullie de moeite nemen mijn verhalen te lezen, het leven is lichter als je je zorgen en frustraties kunt delen. Het leven is mooier als je de mooie momenten kunt delen.
Dank volgers, dank lezers, vier jaar… proost!
Grappig toeval, vorige week kwam de derde druk van mijn boekje van de pers! Dus als je hem nog niet hebt en wel wilt hebben, hij is weer verkrijgbaar. Voor de EDS’ers die 4 april naar Limburg komen, ik ben er ook en neem op verzoek van de organisatie mijn boekjes mee!
Welkom in de wereld van een kneus 