welkomindewereldvaneenkneus.files.wordpress.com/2020/02/blog-grenzenloos-genot.m4a

Ik loop tegen behoorlijk wat grenzen op momenteel. Grenzen van mijn kunnen, grenzen van het willen en grenzen van (on)mogelijkheden. Lichtpuntje is lieve Lewis, hij krijgt mij om kwart over zeven mijn bed uit (vanmorgen zelfs om half zeven!), daar waar ik eigenlijk voor tien uur gewoon geen mens ben. Later op de dag betaal ik overigens de rekening, maar daarover verderop meer.

Eerst het ziekenhuis. Ik heb weer een vlekjes uitbraak (psoriasis) en mag daarvoor wederom drie keer per week in de lichtcabine. Soort van gratis zonnebank zeg maar, nee mijn huid reageert er goed op. Ik word gek van de jeuk en als je zoveel ligt zijn deze plekjes behoorlijk vervelend. Mijn ziekenhuisbezoekjes brengen flink wat logistieke uitdagingen met zich mee. Je zou zeggen dat ik met mijn complete wagenpark vast een zelfvoorzienende en passende oplossing zou hebben, maar niets is minder waar.

Ik heb Alex, de elro, maar zonder lift in mijn bus komt Alex niet in of niet uit de bus. De oprijplaat is te zwaar voor mij en zo heb ik assistentie nodig als ik met Alex naar het ziekenhuis moet. Dan heb je toch je lichtgewicht Quicky? Ja, klopt, maar mijn schouders zijn zo brak dat ik daar niet verder dan een meter of tien mee kan rollen en de afdeling dermatologie zit iets verder dan deze tien meter van de ingang verwijderd. Ik moet dan dus geduwd en heb dus assistentie nodig. Nu kan ik daarvoor de taxi bellen, maar de ‘kwartier ervoor of kwartier erna’ regel wordt een beetje lang wachten voor nog geen minuut lichtcabine. Dat trekt mijn lijf normaal al niet en nu zeker niet.

Hoe ik het wendt of keer, ik heb drie keer per week iemand nodig die mij met mij meegaat richting ziekenhuis. Ik leun dus weer flink op mijn toch al overbelaste mantelzorgers. Voor een oplossing voor ofwel de bus ofwel een vorm van ondersteuning op de Quicky sta ik weer op de lijst bij de WMO, want zolang Gaston niet aanbelt gaat Bruin het niet trekken allemaal. ‘Medische oplossingen’ zijn standaard gewoon niet goedkoop.

Mijn agenda bestaat momenteel vooral uit de bezoekjes ziekenhuis én uit Lewis. Een pup is geweldig leuk, maar ook behoorlijk arbeidsintensief. Inmiddels hebben we onze schema’s behoorlijk op elkaar afgestemd, hij geeft goed aan wanneer hij naar buiten moet en loopt (bij de mannen) netjes aan de lijn. We oefenen braaf met de eerste commando’s en nemen hem overal mee naartoe.

Vandaag stond een bezoekje aan het paviljoen Posbank voor een bakje thee op het programma. Het was er knetterdruk, de tent zat afgeladen vol met mensen en hun viervoeters. Veel prikkels dus, veel geluid, veel geuren, veel afleiding. Zie dan maar eens rustig bij vrouwtje te gaan liggen! Het duurde even, er was sprake van een beetje gepiep en een beetje geblaf, maar na een paar beloningsmomenten bij het braaf naast de rolstoel gaan zitten ging hij rustig liggen, kanjer!

Op weg naar huis bleek dat hij het allemaal toch wel spannend vond, ik leer de signalen herkennen en daar ben ik blij om. We moeten het tenslotte samen gaan doen en samen gaan leren. Nu zijn we beide overprikkeld en overmoe. Ik lig al weer een tijdje (eh sinds vier uur vanmiddag) plat en Lewis heeft na zijn ‘hammertime’ zijn bullepees gevonden en ligt de dag van zich af te knagen.

We kijken saampjes maar even gezellig tv en duiken op tijd ons mandje in, morgen is het tenslotte weer vroeg dag en staat het ziekenhuis weer op het programma.

* doneren voor de opleiding van Lewis? Kijk op http://www.geef.nl actie hulphond-Lewis *

Fotocredits Siem van Siem van Bergenhenegouwen