Het is vakantietijd in huize Kneus & Co, dat wil
zeggen, manlief heeft vakantie en ik daarmee soort van ook. Een van de dingen die je verliest met het verlies van je werkende leven is vakantie. Nooit meer dat gevoel van onderhuids enthousiasme, dat kriebelende gevoel van verwachting. Drie weken per jaar is het leven anders dan anders. Dan is daar zon, mooi weer, vrije tijd, ontspannenheid, verwachting. Dan is daar eindelijk dé vakantie.

Ik mis dat gevoel. Ik mis die drie weken per jaar. Tja, ik heb altijd soort van vakantie, alleen vóelt het niet als vakantie. Dat gevoel is weg en komt ook niet meer terug. Sowieso is vakantie voor ons allebei nooit meer zoals het vroeger was. De onbezonnenheid is weg, de onbezorgdheid ook. Alhoewel, ik ben al vanaf mijn twintigste niet zo betrouwbaar. Met mij op vakantie gaan is je altijd afvragen of het doorgaat. We hebben al zo vaak gebruik moeten maken van onze annuleringsverzekering (of concerten en dergelijke af moeten blazen), het is geen onwil hoor, mijn lijf geeft er vaak last minute de brui aan. Maar goed, daar wilde ik het niet over hebben, terug naar het heden.

Vakantie dus. Manlief pakt de klusjes in huis op, aangezien Frankrijk er met mijn lijf en Corona op de loer niet inzit. Daarnaast doen we ‘halve dagjes uit’. Vorige week zijn we heerlijk naar de sauna geweest, vrijdag naar de tattoo shop (jawel Tien heeft een kunstwerk op haar arm erbij), zondag even naar station Arnhem voor zoonlief en gister gingen we naar Burgers Zoo. Lewis mocht mee, een hele goede oefening voor onze held op poten (en nee, dat is niet sarcastisch bedoeld). De spanning zat er al goed in, ik moest even mijn splints ophalen bij OIM (dat zit er vlakbij), dus ik dacht dat mooi te kunnen combineren. Lewis bleef even met manlief buiten wachten en dat werd één groot blaf-event. Lewis vind het maar niks als ik buiten beeld verdwijn. Als ik er weer ben is hij weer zijn eigen blije ei.

De ingang van het park was spannend; het was er best druk en er waren ontzettend veel kleine kinderen. Lewis wordt als een ware magneet richting kinderstemmen getrokken, dus ik was blij dat hij goed aan mijn stoel vastzat. Gelukkig troffen we ouders die wisten dat je een assistentiehond niet mag storen dus ze lieten Lewis met rust. Maar beter ook, want op zo’n moment is hij een overenthousiast, ongeleid projectiel. We zijn maar snel doorgelopen naar een rustiger stuk. Van daaruit ging het eigenlijk heel goed. Hij werd rustiger en liep netjes mee. In de mangrove hal, waarvan ik juist dacht dat wordt een uitdaging, bleef hij rustig naast me lopen. Hij hapte even naar de eerste vlinder, maar die landde dan ook bijna op zijn neus (helaas geen beeldmateriaal).

Op de weg terug nog even opwarmen in de Bush (voor mij is de temperatuur buiten al best frisjes) en daar gedroeg hij zich echt voorbeeldig. Hij negeerde de vogel die echt recht voor hem liep en vond eigenlijk alleen de kleine modderplasjes interessant. Oh en de otters, want die reageerden echt duidelijk op hem. Nieuwsgierig kwamen ze steeds dichterbij, ze voerden echt een soort dansje voor hem op, geweldig! Nog even zebra’s checken, dat deel vond hij wel spannend. Misschien kwam dat door de planken ondergrond.

We zijn een uurtje binnen geweest (we hebben een abonnement) en daarna was mijn lijf het zitten ook goed beu (zitten is weer dramatisch), dus weer naar huis. Vanmorgen moesten we even naar de Gamma en pakten we Intratuin even mee. Dit zijn goede oefeningen voor ons. Bij Intratuin had ik het ongeleide projectiel aan de lijn. Ik stond meer stil dan dat ik rolde, leren kost tijd. Bij de Gamma kocht ik de verkeerde verf en moesten we dus met z’n tweetjes even terug om te ruilen (gelukkig kwamen we er op de parkeerplaats achter) en daar was hij, de hulphond die erin zit. Echt zo mooi! Hij bleef netjes naast me, zelfs een man die hard zijn best deed hem af te leiden had geen succes. Zijn aandacht was en bleef bij mij!

Het is een beetje ‘dog meets world’, zijn wereld wordt steeds een beetje groter en daarmee de mijne ook! Wat is het heerlijk met dit beestje bezig te zijn. Nu ligt hij uitgeteld bij mij op schoot. Hij is zwaar, maar ik pieker er niet over hem te verplaatsen. Mijn kleine vriendje verandert mijn uitzicht, letterlijk!