Het is weer zover. Ik kom zwaar in de knoop met mijn willetje. Voor gewone mensen lijkt het zo simpel. Als je iets wilt, dan doe je dat gewoon. Was het maar zo simpel! Ik heb keuzestress, serieuze keuzestress!

Het zit zo, zoonlief moet korfballen en ik wil mee kijken. Ik ga al jaren mee, het is het uitje van de zaterdag zeg maar. Daarnaast ben ik vanmorgen even mee naar de Praxis geweest; goede training voor Lewis. Ik moest nog wat afwerken voor Facing en daar loop ik dus al vast. Manlief trof mij net aan achter de computer en wees mij op het feit dat ik toch echt even moest gaan liggen als ik zo mee wil naar het sportveld. We hebben het nu over drie dingen, dríe kleine dingen en ik loop al compleet vast. Mijn hoofd weet het allemaal niet meer en ik raak compleet in de war. Teveel prikkels, mijn prikkelverwerking is verstoord. Een beetje gestoord zelfs wellicht, net als ik.

Ik wil vandaag nog meer doen en toch zitten mijn mogelijkheden er al op voor ik de rest kan uitvoeren. Gister ben ik met mijn hulp eventjes naar buiten geweest. Daarna heb ik gekookt en stortte ik tijdens het eten weer in. Ik haat het! Ik haat het om misselijk van de pijn wakker te worden. Als ik nu eens wist welk onderdeel van mijn lijf me het meeste dwarszat kon ik er misschien iets mee, maar ik heb echt geen idee. Zijn het mijn dove en tegelijk prikkende en stekende vingers (ik weet niet wat ik heb uitgevreten vannacht maar ergens zit een zenuw klem) of de irriterende knieën. Of is het toch mijn rug die aan het klieren is?

Ik wil gewoon mee, ik ben het binnen liggen nu al zo zat, terwijl het slechte seizoen (voor mij) nog moet beginnen. Vandaag is het lekker weer, vandaag wil ik naar buiten! In mijn achterhoofd vechten de stemmetjes. In de linkerhoek bevindt zich het willetje, het lijkt aan de winnende hand. In de rechterhoek lijkt het kunnen het onderspit te delven, maar het is een spannende strijd. Net als de wil de genadeklap uit wil delen komt de scheidsrechter tussenbeide in de vorm van zoonlief. Hij is zoveel verstandiger dan zijn moeder. Een blik op mij is genoeg om de doorslaggevende stem te geven. De wil stort sierlijk neer, legt zich voor vandaag neer bij het kunnen.

Denk niet dat dit makkelijk is. Denk niet dat dit mentaal geen pijn doet. Je zou zeggen dat ik hier ondertussen wel aan gewend zou zijn, maar het went gewoon nooit. Het willen zal altijd sterker blijven dan het kunnen. Het houdt me op de been. Het zorgt ervoor dat ik nog een beetje functioneer. Al overheerst nu vooral de teleurstelling. En de misselijkheid, vandaag heeft het kunnen het weer verloren. Maar ik zou mezelf niet zijn als ik dat gevoel niet zou omdraaien. Vandaag heb ik op een bepaald punt namelijk ook gewonnen. Want hoe moeilijk ik het ook vind, ik heb gekozen voor mezelf. En dat is een onverwachte overwinning. Dat verzacht de pijn, een kleine pleister op de wonde…

Fotografie Mirella de Mirella De Jong