EDS is een bindweefselaandoening, er is iets mis in de aanleg van ons bindweefsel. Dat kan zich uiten in verschillende onderdelen van ons lichaam; inwendig of uitwendig, of allebei. Het kan zich laten zien in de gewrichten (hypermobiliteit), maar ook in bijvoorbeeld maag of darmen (denk aan een maagverlamming), de ophanging van baarmoeder of blaas. Bij veel vormen van EDS zie je ook dat de huid in minder of grotere mate aangedaan is. Dit zorgt voor een fluweelzacht huidje dat een beetje ‘deegachtig’ kan aanvoelen.

Een van de zeg maar voordelen van onze huid is dat we er vaak jonger uitzien, of in ieder geval jonger geschat worden. Ik weet niet of ik er jonger uitzie. Ik word vaak wel jonger geschat, maar ik gedraag me ook meestal niet naar mijn leeftijd. Als kind werd ik er trouwens gek van, ik werd altijd jonger geschat. Mocht discotheken niet in en kon op mijn veertiende nog met de railrunner op pad.

Zojuist plaatste ik voor de grap (net als een aantal anderen) mijn foto op een reaktie bij een bericht om mensen te laten raden naar mijn leeftijd. Stom natuurlijk, de onzekerheid is gezaaid. Heel eerlijk gezegd dacht ik nog wel weg te komen met een begin veertig, ik bedoel ouder zie ik er volgens mij toch echt niet uit, maar ik kan je slecht één tip geven. Doe het niet! Laat je niet verleiden tot het laten gokken van je leeftijd op je kop.

In één minuut is het gebeurd. Het kost slechts één reaktie en ik voel mij jaren ouder, ineens voel ik mij een moeke van middelbare leeftijd. Ik weet best dat ik mijn beste jaren voorbij ben. Mijn lijf heeft in mijn tienerjaren al een sprong richting de zeventig gemaakt, maar mijn uiterlijk maakte dat nog enigszins goed. Nu heeft mijn hoofd me blijkbaar toch ingehaald. Hebben de rimpels hun intrede gedaan en voel ik ter plekke de zwaartekracht aan mijn hamsterwangen trekken. Nog geen drie weken geleden werd ik aangezien voor de vriendin van zoonlief (ok, het was van afstand, maar deze dokter won mijn hart) en nu ben ik een vijftig plusser.

Het voelt als de opmerking van een goede vriendin jaren geleden. Ik weet niet eens meer hoe het ter sprake kwam, maar de opmerking ‘we houden toch wel van je’ ging het doel volledig voorbij. Het maakte me onzeker in plaats van de zekerheid die ze ermee bedoelde.

Waar komt die verrekte onzekerheid toch vandaan? Wat doet het er verrek eigenlijk toe? Waarom ben voor mezelf toch nooit goed genoeg, nooit mooi genoeg? Ik dacht dat ik die onzekerheid achter me had gelaten. Dat ik ok was met mezelf. Er is blijkbaar toch nog wat werk aan de winkel…

Fotografie Mirella de Mirella De Jong