Nadat ik na een ‘gevecht’ van jaren op mijn lauweren mocht gaan rusten (ik hoefde immers niet meer te werken en ook huishoudelijk werk is aan mij niet meer besteed) viel ik in een gat. Wat moest ik nu aan met mijn tijd? Fysio-en verliep bij mij niet vlekkeloos (leverde mij meer ellende op dan dat het goed deed), ik heb een jaar de hydrotherapie in warm water (oftewel zwemmen tussen de senioren zwemclub) geprobeerd. Zij gooiden enthousiast over met ballen, zwommen baantjes, deden aquagym en ik probeerde mij vooral staande te houden op de golven die zij produceerden en geloof mij dat was een pittige oefening! Wel enigszins demotiverend om ‘ingehaald’ te worden door een badmuts met 80-jarige. Ze waren allervriendelijkst (de senioren, de badmutsen waren wat stil), de heren konden mijn aanblik in bikini best waarderen, maar ik voelde mij toch wat ongemakkelijk. En lag vervolgens de verdere dag voor pampus, nee, dat bleek geen succes.

Fysio op het land was al eerder ongeschikt gebleken, dus tja wat doe je dan? Ik heb overwogen mijn eigen ‘Duiven Bastards’ op te richten, maar mijn scootmobiel moest dan eerst danig opgepimpt en dan moest ik op zoek naar andere ‘bastards’, nee al moe bij de gedachte. Ik ontwikkelde een tweetal ‘verslavingen’ in deze periode. Ten eerste gebruik ik het mooi weer seizoen om de complete reeks ‘Wetten van de magie’ te verslinden (wow, wat een mooie boekenreeks is dat toch), Richard en Kahlan zijn een vast onderdeel geworden van mijn zomer (en herfst en ok, deel van de winter ook) en voor de rest van het jaar ben ik dankbaar voor Netflix, ach, je moet wat toch?

Ik voel mij deels advocate (The good wife), deels weer tiener (Gossip girl en Pretty little liars), een stukje vampier (The vampire diaries), een snufje zombie (The walking dead) en inmiddels expert op ‘How to get away with murder’. Geen zorgen, het ontbreekt mij aan arm- en beenkracht om daadwerkelijk iets uit te vreten op dat laatste gebied.

Maar goed, ik heb dus tijd te veel, veel te veel! Ik heb geen energie om dagelijks koffieleuten op het programma te zetten (en lust ook geen koffie), zoveel vrienden heb ik trouwens ook niet eens. Niet dat ik daarover klaag hoor, ben diegenen die ik heb dankbaar! Maar als je zoveel tijd hebt draait je hoofd gek genoeg overuren. Je zou denken overdag is daar meer dan tijd genoeg voor, maar nee, we zetten dat ‘s nachts lekker door, word je tussendoor wakker, pling, switch on, draaien maar! Het dubbele is dat die gedachten tussen de ‘roze olifanten’ doorzweven. Een suf hoofd kan blijkbaar prima samen met die gekke ideeën die zich vormen.

Er vormen zich ook tal van onzekerheden. Ik ben mezelf een beetje kwijtgeraakt door de jaren heen. Ik werd gedeeltelijk gedefinieerd door mijn werk; een deel van mij is daar in de wandelgangen achterbleven. Je mist de omgang met collega’s, de domme vrijdaggrapjes, het maandagochtend humeur, de gesprekjes bij de koffieautomaat. Het gevoel gewaardeerd te worden om wat jij voor elkaar gebokst hebt, de ellenlange vergaderingen, het communiceren met anderen. Je gevoel voor eigenwaarde krijgt een flinke knauw, want wat presteer je nu eigenlijk nog helemaal? Je word gedwongen tot nadenken over jezelf. En op een gegeven moment ben je daar wel klaar mee. Acda en de Munnik zongen (samen met de Poema’s), ik mis mij, ja, ik mis mij ook!

Ik ben van nature een vrij druk persoontje, een stuiterballetje dat zich vol enthousiasme op de wildste plannen stort. Nu voelde het meer als neerstorten in een jungle van stilte, met chaos in het hoofd. In eerste instantie heb je nog wel wat aanloop, maar je vervaagt, je wordt vervangen en dat doet pijn. De wereld draait door en jij lost op in het geheel, in een mist van vergetelheid. Let wel, ik neem dit niemand kwalijk, zo werkt het nu eenmaal, maar sommige dingen moet je zelf ervaren om te weten hoe jij het niet meer zou moeten doen in de toekomst. Een leerproces, en ik, ik leer altijd ‘the hard way’ lijkt het. Het hoort erbij, allemaal deel van dat oh zo mooie acceptatieproces.