Het UWV, wie kent het niet? Ik als arbeidskneuzerig type ben er in mijn carrière al een paar keer mee in aanraking gekomen. Als 24-jarige voor het eerst met de afdeling WAO, mijn eerste hernia was een nogal intensief project en ik belandde dan ook in de toen nog bestaande WAO, voor de volle 100%, ik vocht, vocht harder en mocht weer aan het werk. Terug naar het leven der normale Nederlanders (ja er zijn serieus mensen die denken dat je niet meetelt als je niet kunt werken, je behoort tot de ‘uitkeringstrekkers’, maar die frustratie komt verderop aan bod), ik was een blij meiske, ik functioneerde weer redelijk naar behoren!

Als 30-jarige kwam ik ze weer tegen, wederom belandde ik in de WAO, dit keer met een brakke schouder, zwanger en wel. Dat laatste zorgde voor wat hilariteit, de keuringsarts wist niet wat ie met zo’n dikbuikige doos aanmoest, dat stond niet in het dossier, die schouder dan weer wel. De oplossing werd snijden, maar dat kon pas na de bevalling, wachten dus, in de WAO, weer was ik ‘afgekeurd’. Alleen het woord al, hoezo afgekeurd? Tel je dan niet meer mee, ben je goed-mens-af? Dat ik fysiek niet helemaal super functioneer is toch niet iets waar ik iets aan kan doen? Toch is dit hoe dit stempel je je laat voelen, afgekeurd, als een stuk vee met een label in z’n oor of een stempel op z’n reet. Afgekeurd, hoe verzinnen ze het! En dat alles gepresenteerd met lijstjes, je ‘verdiencapaciteit’. Heb je de pech niet in de topsalarissen te zitten is de kans groot dat je de status niet eens bereikt.

Nu is dat stempel niet krijgen mentaal beter, maar laten we eerlijk zijn, het geld heb je toch nodig (al verdien ik het liever door gewoon te werken!), verdien je dus niet wat je krijgt ben je redelijk ‘de lul’, verdien je daarentegen veel is de kans op een uitkering een stuk groter. Het draait om de verschillen in inkomen, kom op, dat moet toch beter kunnen? Maar goed, ik was afgekeurd, werd herkeurd en ze kwamen tot de conclusie dat ik nog wel kon werken als melkmonsternemer.

Da’s ook zoiets, die functies die uit zo’n computer komen rollen, of ze er in het echt ook zijn doet niet ter zake, als je het hypothetisch kunt is dat genoeg, bizar toch? Ik kon wel de hele dag in de auto (mijn blijvende rugproblemen stonden niet in deze ziekmelding en deden dus niet ter zake), tja kon lullen als Brugman, maar werd nu dus weer goedgekeurd. Dat het niet ging? Dat was dan jammer…

Dan loop je tegen de mensen aan die doodleuk zeggen, ach je hebt toch een kind nu, blijf je lekker thuis. Ja, leuk gezegd, maar ìk was de carrière muts, ìk zou blijven werken. Ik leverde maar uren in en werd gedeeltelijk huismoeder. Mensen zien dit soms als raar, maar ik ben van het type ‘betere moeder als ik werk’, ik had dat gewoon nodig. Inleveren is het sleutelwoord hier, inleveren in opties (mijn gezondheid wordt niet beter, dus terug aan het werk als de kids groter zijn is voor mij geen optie meer), inleveren in zelfstandigheid en inleveren in dat stomme geld. Maar goed, ik leverde dus in, ging parttime werken. Mijn lijf was solidair, het ging over tot parttime functioneren. En zo belandde ik voor de derde keer bij de verzekeringsarts van het UWV.

De WAO was inmiddels afgeschaft en ik kreeg te maken met de WGA, de eerste ‘keuring’ in mijn tijdelijke bejaardentehuis leenrolstoel, ik zat nog in het revalidatietraject met het werkverbod van de revalidatie arts. Daar hadden zij niks mee te maken, mijn arts was een prutser, wist er niets van, werken, daar werd je beter van, goed voor het koppie, dat thuiszitten dat was niks. Tja, ze hadden geen idee, hoe graag ik dat wilde, hoe graag ik terug wilde naar mijn werk, hoezeer ik mijn collega’s miste, het meedenken, het meedraaien in die verrekte maatschappij, hoe hard ik gevochten heb. Één groot brok frustratie, met tranen in mijn ogen (ik ben géén jankerig type) en een brok in mijn keel zag ik in dat dit weleens het einde van mijn werkende leven kon zijn, nu echt…

Er kwam een arbeidsdeskundig onderzoek, in het kader van spoor 2, oftewel hoe hopeloos is het echt. Ze kon één functie bedenken die ik liggend kon uitvoeren en die stond niet op de lijst (en zou mijn heupen niet in de kom houden…). Het waren maanden van klap op klap, blijven accepteren, steeds een stapje terug, een mentale hel. Maar het is echt ‘to hell and back’, want je leert hoe sterk je bent, je accepteert en gaat verder.

Uiteindelijk werd ik na 3 jaar ‘ziek’ zijn dan toch weer afgekeurd. En nog hangt ieder jaar dat zwaard boven mijn hoofd, de herkeuring, weer afhankelijk van een mening, van één persoon die misschien wel denkt, ach ze stelt zich aan. Dat is het zwaarst van alles, die mening van de buitenwereld, die oordeelt zonder te weten…