Mooi onderwerp dit, het schuldgevoel. Hoewel we niets kunnen doen aan onze fysieke kneuzerigheid denk ik dat we allemaal dit klote gevoel herkennen. Het zware gevoel dat je wankele schouders nog net iets verder naar beneden duwt. De niet lullig bedoelde opmerkingen, die het knagende gevoel weer in volle hevigheid naar boven kunnen brengen. Schuldgevoel over het niet mee te kunnen naar een verjaardag, korte dagen weg, want ja, de kneus moet weer liggen. En vooral het schuldgevoel als het weer eens een puinhoop in huis is, je weer de pizza koerier op ‘speed dial’ hebt staan (alhoewel ik zoonlief daar dan niet vaak over hoor klagen).

Schuldgevoel is er in meerdere varianten, één ervan is het naar je vrienden, als je weer eens af moet bellen, omdat je je beroerd voelt, omdat het je compleet aan energie ontbreekt. Dat is ook zoiets, die energie; het is niet een beetje moe zijn, het is compleet uitgeput zijn. Je kunt je als ‘normaal’ persoon daar geen voorstelling van maken. Het is alsof je benen de marathon hebben gelopen, zonder ook maar een stap gezet te hebben, je hoofd is volgepakt met een bende wollige wolken en, behalve een hele zooi onzinnige meuk, komt daar niks in binnen. Je kijkt om je heen met een verdwaasde, ‘huh, zei je iets’, blik, alles lijkt vertraagd, een wereld in slow motion, die misselijkmakend om je heen blijft draaien. Je hoort wel, maar kunt er net niet bijkomen met je hersens, een verdoving op de verkeerde plaats. Een vermoeidheid die zo diep is dat je onder water lijkt te drijven, met je voeten vast in drijfzand.

Het schuldgevoel naar je partner, ook zo eentje, ‘wat moet hij nou met mij, ik lig hier maar’, zit er ook redelijk diep in. Moet je over praten zegt men, tja het zal, maar het zit in jezelf, dat lul je er niet zomaar uit, ik voer complete interne discussies, ze zouden niet misstaan in een praatprogramma, maar wat eentonig. Misschien moet ik een stand-in inhuren voor Tien twee, kan ik zo op toneel! Dat schuldgevoel naar jezelf, da’s ‘the tricky one’. Je wilt zo graag achter je geraniums vandaan, eventjes eruit, wat zeg ik, helemaal niet eventjes! Ik wil weg, ik wil op vakantie, ik wil lange wandelingen maken langs dat verrekte strand, ik wil dansen tot ik niet meer kan, maar ok, dat gaat niet meer, maar dan nog, ik wil eruit! En dan ga je en wat denk je wat? Dan voel je je schuldig! Idioot! Op de een of andere manier heeft die verrekte maatschappij een één of ander mechanisme in je gepropt dat je als je niet werkt ook niet mag genieten van dingen?!

Geloof me, dat zit diep (en weer moet ik lullen als Brugman met mezelf om toch een leuk dagje ervan te maken). Dit wordt dan ook nog eens aangewakkerd door de mafkezen die je veroordelend aankijken en zeggen, goh als ze dat kan, kan ze toch ook wel werken? Serieus??? Ruilen? Mag je mijn GPK (Gehandicapten Parkeer Kaart) erbij hebben (ook zoiets, jaloezie omdat ik dichtbij de winkels mag parkeren en voorrang heb bij de attracties in het pretpark, eh, je mag hem zo van me hebben hoor, met de rest erbij dat dan weer wel), mensen denken echt niet na voor ze hun smoel lostrekken soms… Ze zien je niet als je twee weken moet ‘boeten’ voor dat ene leuke moment, voor dat ene etentje dat je in een half jaar hebt. Dàt zien ze niet (en geloof me, dat wil je ook niet zien), goh, ik proef hier toch wat frustratie naar de ‘boze buitenwereld’. Dan hebben we het schuldgevoel naar de werkgever nog niet gehad, het naar je collega’s, naar de artsen (ja, als zij het niet weten voel jij je schuldig, waarom heb je dan ook zo’n rare aandoening).

Het heeft me jaren gekost dit schuldgevoel een beetje naast me neer te leggen en te kunnen genieten van mijn welverdiende dagje uit. En ja, welverdiend, want chronisch ziek zijn is een baan ‘an sich’, probeer het maar eens, de pijn, het gebrek aan energie, ach wat alleen al aan dat schuldgevoel heb je een dagtaak! Schuldgevoel, het wordt erin geramd in deze maatschappij, ik ben er klaar mee, ik verontschuldig mij niet langer voor wie ik ben, bij deze (en nee, ik hoef niet in therapie, been there, done that, dit is therapie genoeg voor mij, weer een deel afgesloten…).