Voor ons zebra’s is dit een veel terugkomend onderdeel, reva… Reva staat voor revalidatie. Tweeënhalf jaar geleden startte ik mijn eerste poliklinische reva traject. Drie keer per week togen paps (mijn vaste ‘regiotaxichauffeur’) en ik naar Groot Klimmendaal voor mijn multidisciplinaire traject. Ik kreeg fysio, ergo, psycho en maatschappelijk werk (maar daar was ik vrij snel klaar mee). Mijn traject heeft 9 maanden geduurd en ik ging helaas niet vooruit. Lopend erin, in de rolstoel eruit (maar daar konden zij niets aan doen).

Ik begon met drie keer per week en eindigde met één keer per week en rustkamer tussen de therapieën door. Rustkamer, goh klinkt als een bejaardencentrum, nee hoor, slechts een kamer met een bed, waar ik dan direct mocht blijven voor mijn ontspanningstherapie; dat bleek ik niet onder de knie te kunnen krijgen. Maar eigenlijk best logisch als je spieren constant de boel bij elkaar moeten houden. Ik ben blijkbaar niet zo van het loslaten…

Na mijn ‘mislukte’ reva op Klimmendaal verkaste ik naar Blixembosch; daar zat een arts die gespecialiseerd was in EDS. Mijn vaste chauffeur (paps) ging met me mee naar Eindhoven. Ik hoopte op een nieuw traject, maar helaas, zij vonden mij ‘te slecht’ om te trainen, een hopeloos geval. De rit naar Eindhoven was al een uitdaging, dus daar revalideren geen optie. Ook met fysio in de buurt boekte ik geen vooruitgang, kostte me meer dan het me opleverde, dus tja wat dan?

Mijn krakkemikkige schouder heeft wat hulp nodig, ik heb verschillende braces gehad, maar die doen geen moer, dus daarvoor tussentijds naar de zoveelste orthopeed. Dit was een goeie, staat in ieder geval zo te boek. Binnen 20 minuten had hij de conclusie getrokken; het wordt een arthrodese, oftewel we timmeren je arm aan elkaar met een paar schroeven. Ik had de keuze uit een paar schroeven door de huid voor een hoekbepaling (waarmee ik liefst èn nog mijn hand bij mijn mond kon krijgen en de elro kon besturen) of een gipscorset. Ik stotterde doe dan maar een gipscorset en zo zat ik een week later bij de gipsmeesteressen. Zij wikkelden mij in met mooi paars gips en zo lag ik dan ongemakkelijk met alles gefixeerd. Ik vond dit toch allemaal wat snel gaan en meldde mij bij mijn zorgmanager (dok), hij deelde mijn twijfels en zo kwam ik terug bij de reva arts, op zoek naar een goede oplossing voor mijn hyperdebiele, luxerende schouder. Eindhoven wist het niet meer, misschien had Klimmendaal inmiddels meer ideeën.

En zo zat ik vandaag dus weer in de mij zo bekende wachtkamer op Klimmendaal. Eerst kwam mijn ‘oude’ fysiopeut voorbij, leuk, lang niet gezien, even bijgepraat. Toen mijn ‘oude’ ergo, hey, leuk! Ook bijgepraat, ze kenden me nog (is dat een goed teken?), daarna de reva arts. Hij vond het onacceptabel dat ik zoveel uur per dag plat lig, daar moet verbetering in te behalen zijn toch? Ik knikte van harte ja, want geloof mij meer zitten, meer kunnen, dat is een droom voor mij, al is het maar een uur per dag extra! (En direct komt het schuldgevoel en de twijfel uit voorgaand blog, verwachten ze dan niet meteen dat ik van alles moet en hóe dan…). Maar goed, we gaan ervoor!

Het wordt een klinisch traject, ik moet dus intern en dat vind ik wel spannend, 9 weken zonder mijn mannen (alleen in het weekend), pfff daar zie ik wel tegenop! Maar, als het me oplevert dat ik dan weer iets met ze kan ondernemen, dan is het het waard, dus we gaan ervoor, weer er tegenaan. Het zal pittig worden, weer een gevecht, maar ik ben een pitbull en ik zet mijn tanden erin. En het levert vast veel schrijfmateriaal op, we blijven positief toch?