Je leeft tussen hoop en vrees zegt men soms… Ik verkies meestal de hoop, mijn glas is dan ook meestal halfvol. Meestal, want net als iedereen heb ook ik mijn ‘donkere’ momenten. Gelukkig ben ik geboren in een gesternte dat mij snel weer de zon laat zien. Ik hoor het vaak, dat het zo knap is dat ik de positieve kant zie. Ik weet echt niet of dat een goede eigenschap is of een kracht die vanuit jezelf komt. Ik ben een vechter, dat wel en verdraaid eigenwijs (volgens mijn horoscoop ben ik geboren op de dag waarop de stierse koppigheid het heftigst is (pop quiz welke dag is dat)), als ik écht iets wil vecht ik me het graf in. Nou, dat ga ik niet doen hoor, maar het geeft inderdaad wel een beetje aan hoe ik ben.

Positief blijven dus, is dat moeilijk? Ik vind dat het meevalt, kijk naar de mooie dingen in het leven en accepteer de dingen waar je niets mee kunt. Dat klinkt wel makkelijker dan het is, maar zo werkt het eigenlijk wel. Ook ik heb van de psych een mini cursus mindfullness gehad; in het kort, leer surfen op de golven van het leven. Vecht niet als het geen zin heeft, verspilde energie, maar vertrouw erop dat het beter wordt en accepteer het moment. Het leven heeft nu eenmaal pieken en dalen, het hoort erbij. Nu hebben we de afgelopen jaren wel wat veel neerwaartse bewegingen gehad, maar mijn hoofd zegt dan gelukkig ook, ooit gaat het weer omhoog.

Ik kon mij altijd lastig verplaatsen in de mensen die wegzakken in het dal. Ik zeg kon, want een inmiddels dierbare vriendin van mij heeft lang vastgezeten in het zwarte deel. Door haar ben ik gaan begrijpen dat dit niet een kwestie van ‘een schop onder je hol’ is, dat er meer achter steekt (niet altijd overigens, sommige mensen hebben die schop onder de reet wel nodig en wensen slechts aandacht). Een echte depressie is vreselijk, gevangen zijn in jezelf, ik hoop echt dat ze daar een goede oplossing voor vinden!

Gelukkig zie ik over het algemeen dus de zonnige kant, ik denk groots, ik hou niet van beren op de weg. Sommige mensen zijn altijd bezig met het ‘stel nou dat’. Neem mijn boekje, ik stort me daar vol vertrouwen in, ik ben allergisch voor het ‘wat als je ze nou niet verkoopt?’, tja, dan liggen ze op zolder, weet ik veel, daar hou ik mij niet mee bezig, het gaat namelijk gewoon lukken! Rot op met je beren, lukt het niet dan is dat jammer, probeer ik wel wat anders. Ik ga niet uit van falen, ik ga uit van winnen. Mensen willen je beschermen voor het mislukken, maar ook dat hoort erbij en daar word je sterker van.

Hoop, daar begon ik mee, hoop is een mooi iets, vertrouwen is nog mooier. Ik zit daar ergens tussenin, ik heb hoop dat ik een stukje van mijn leven terug krijg (door de rolstoelbus, maar ook zeker door het aankomende reva traject), maar erop vertrouwen vind ik nog een beetje eng, want ergens in het achterhoofd zit het kleine deeltje vrees, de angst. Ik probeer zoveel mogelijk dat deel te negeren en mijn gevoel om te zetten in het absolute vertrouwen. Er is namelijk één ding waar ik van overtuigd ben, leven met vertrouwen is een stuk positiever dan het leven met de beren.