Je hele leven lang word je geconfronteerd met grenzen. Als peuter leer je voor een deel waar je grenzen liggen en als puber leer je er vooral overheen te gaan. Ik was zo’n über puber (aldus mijn moeder), zo één die vooral binnenshuis verbaal de grenzen opzocht (en vond én overschreed), op school durfde ik dat niet, daar was ik vooral braaf (ok, tot ik op de pabo kwam en er van je verwacht werd dat je nu oud en wijs genoeg was om je grenzen te kennen, toen kwam de laat-puber in mij boven en ontdekte ik de kunst van het spijbelen, maar, ik was verder dus braaf).

Grenzen dus, in je leven leer je er veel over, grenzen erkennen en herkennen (een voor ons kneuzen heel groot verschil!), èn grenzen overschrijden. Grensoverschrijdend bezig zijn klinkt eigenlijk best negatief; alsof je iets doet wat niet mag. Dan doen wij zebra’s vaak, dingen die niet mogen, of nee, die we beter niet zouden kunnen doen, we zijn namelijk vaak grensoverschrijdend bezig. Toch zit er aan dat woord ook de positieve betekenis; als iemand kampioen wordt door het overschrijden van diezelfde grens vinden we dat fantastisch. Mooi, zo’n woord met dubbele betekenis, voor interpretatie vatbaar. In ons geval heeft ons grensoverschrijdende gedrag consequenties; fysiek kan ons lijf dit namelijk niet aan. Helaas wordt er dan al snel geopperd dat je zwak bent. Je moest eens weten…

Als kind heb ik al geleerd mijn fysieke grenzen op te zoeken, in dit geval de echte grenzen van mijn gewrichten. Als mijn enkel zwikte, zwikte hij goed, met als gevolg banden in de problemen. Dit gebeurde ook bij de knieën én bij de schouder. Ik liep dus letterlijk tegen de grenzen van mijn lijf aan, hoewel de grenzen van mijn kunnen een stuk verder lagen. Ik ben (zoals velen) opgevoed met een ‘je moet niet mauwen’ mentaliteit. Niks mis mee hoor, ik hanteer ‘m zelf ook bij zoonlief, maar we hebben ondervonden dat dit bij onze aandoening toch oppassen is. Ik liep als puber al vrij vaak bij de dok (lees huisarts), maar toch niet zo vaak als eigenlijk had gemoeten.

Zwak, daar wilde ik heen, je wordt al snel zo bestempeld als je vaker dan ‘normaal’ of ‘gemiddeld’ bij de arts belandt (ik maak nogal eens de fout reacties te lezen op nieuwsberichten (nooit doen!), vreet ik me weer op als ‘gezonde, hardwerkende mensen’ (wie bepaalt dat?) blaten tegen de ‘uitkeringstrekker’ dat ze maar 20 Euro per doktersbezoek moeten betalen, alsof wij erom gevraagd hebben een aandoening te hebben die zoveel beperkingen met zich mee brengt dat zij, nee die zin maak ik niet af, geen negativiteit in deze stukjes), laat ik even duidelijk stellen dat wij zeer zeker niet zwak zijn, slechts pech hebbend. Niet zwak dus, wel vaak grensoverschrijdend.

Ik heb twee psycho therapeuten versleten vanwege mijn grensoverschrijdende probleem, dat was namelijk dé reden van mijn mislukte revalidatie. Ik wilde teveel (dat klopt, probeer maar eens je aan te passen aan een lijf wat nog geen 5x een knie op kan tillen met in je achterhoofd het stemmetje uit je jeugd, niet aanstellen, gewoon doorgaan), ik wilde te vaak, ik weigerde mij aan te passen aan de grenzen die mijn gestel mij aangaf. Het is oh zo makkelijk gezegd vanaf de andere kant, de gezonde persoon die roept ‘zou je dat nou wel doen?’ terwijl ik denk hoe harder je roept dat ik het niet moet doen, des te harder ik het WIL.

Dat is het punt hè, met die grenzen, de wil wordt er ongemerkt bij betrokken en die wil is bij mij enorm sterk. Die wil was mijn sterkste punt, maar ook mijn allergrootste valkuil, daardoor ging het weer mis met die grens, die wilde ik niet voelen en zo schakelde ik volgens de psych mijn pijngevoel gewoon uit. Jaren heb ik zo op overlevingsstand gestaan, tot ik moest leren voelen. Waarom, ik wilde helemaal niet voelen, voelen doet pijn en pijn hoef ik niet (en daar is ie weer) wil ik niet!

Het moest, om te kunnen leren die grenzen te (h)erkennen moest mijn koppie weer vast op de rest,leren voelen, pijn accepteren en ermee leren omgaan. Op dat moment kwamen de pijnstillers in rap tempo in zicht, ik schakel dus blijkbaar nog steeds de pijn uit, alleen nu chemisch (goh dat bloggen levert een inzichten op!), het voelen zet ik bij vlagen nog steeds uit, al wordt de knop steeds roestiger, hij hapert. Nu is het natuurlijk ook zo dat de pijn in de loop der jaren flink verergerd is, dus puur gevoel uitschakelen was al niet meer haalbaar.

De boete van het overschrijden wordt steeds zwaarder, iedere grens die ik negeer heeft een consequentie, de vraag is: zal ik het ooit leren of blijf ik eeuwig hangen in de ‘grens zoekende puberteit van mijn leven’…