In de jaren van ‘ziek’ zijn ben ik gaan schrijven, gedichten vooral, in eerste instantie. Ik heb net mijn tweede boekje binnen, helemaal zoals ik het wilde, een blij mensje ben ik 😉. Maar hoe zet je dit op ‘de kaart’? Zoals de meesten van jullie inmiddels misschien wel weten probeer ik hiermee mijn eigen rolstoelbus te bekostigen. Deze bus zou een grote uitbreiding van mijn vrijheid en zelfstandigheid betekenen en geloof mij, daar ben ik na een paar jaar achter de denkbeeldige geraniums wel aan toe!

Maar goed, boek moet op de kaart, ik moet mijn status zien te wijzigen naar BN-er en dat is knap lastig! Een artikel in de Duivenpost is haalbaar, maar de landelijke media is minder geïnteresseerd in mijn dichterlijke schrijfsels. Wanneer je een BN-er bent kun je een boek schrijven en een plaatsje verwerven bij Humberto, maar als OK-er (Onbekende Kneuziger) lukt dat niet (geloof me, ik heb het geprobeerd). Ik heb zo’n beetje alle programma’s aangeschreven die ik kon bedenken, maar krijg geen reaktie. Nu kan dat nog komen (keep on dreaming), maar ik moest andere plannen bedenken.

Weken geleden kocht ik kaartjes voor de in mijn ogen echt beste band van Nederland. Ik weet dat veel mensen dit anders zien, maar ik ben een echte fan van ze, de 3JS. Ok, in hun songfestival periode vond ik ze nog 3x niks ( 😉), maar luister eens goed naar de teksten, echt prachtig en de stem van Jan Dulles raakt mij. Fan dus 😉, zij moesten mijn boekje onder ogen krijgen. Ik was een vrouw met een missie! Ik maakte een plan, schreef een intro in een boekje (hoop dat mijn hananpoten een beetje leesbaar zijn) en nam dat gisteren mee in de tas. Toch ietwat nerveuzig op naar de 3JS.

Voor ze begonnen toog ik naar de ‘entertainment booth’, oftewel de merchandise stand. Ik vroeg de beste man vriendelijk of hij mijn boekje bij hen kon krijgen. Geef zelf maar was zijn reaktie, ze geven een signeersessie. Ok, nog beter 😉. Het optreden was super, zeker de moeite waard. Nu zo brak als een oud paard, maar dat heb ik ervoor over. Nadeel als niet goed kunnen staan-de kijker is dat je bij de snellere nummers vooral tegen de achterwerken van de vorige rij aankijkt, meedeinende billen of de 3JS? Ik zie toch liever die laatste 😉 (zegt ook wat over de achterwerken voor mij misschien).

Anyways, na het optreden gingen wij in de rij staan (soms is zo’n eigen stoel echt wel een voordeel) bij de heren JS, boekje in de ietwat klamme handjes geklemd. This is it, mijn moment… Er stond een flinke rij (goh wat kunnen sommige mensen zeiken zeg!), wij kropen ietwat aan de zijkant (de tafel was vrij hoog, ik schoof er zo onder, no way dat ze mij dan zouden zien). Blik gericht op Jaap, dat was mijn doel. Tot ik vooraan ‘stond’ en de ultieme kans zich aandiende, die moest ik grijpen! Jan Dulles draait zich mijn richting op, ik rij mij los uit de handen van manlief (die dacht huh wat krijgen we nu) en spreek het echt legendarische woord… Haaaai (serieus Reesink, dàt is je opening?!), Jan kijkt mij ietwat verbaast aan en zegt op dezelfde toon ‘haaai’ terug… Tja, ik voelde mij echt een stotterende, puber bakvis, weg met het zelfvertrouwen, weg met mijn in mijn hoofd opgestelde speech… Eh, wil je mijn boekje lezen, al is het alleen maar de eerste pagina? ‘Is die voor mij?’, eh, ja is voor jou… ‘Dank je wel’ en hij wil gaan lezen, ik stotter nog, hoeft niet nu hoor, zie maar als je tijd hebt ofzo. Hij zegt komt goed en wat doe ik? Ik steek als een idioot 2 duimen op met een stomme grijs op mijn smoel. Hèb je de kans een indruk te maken, doe je dat zo, wèrkelijk…

In de auto hebben we er vreselijk om gelachen, hoe idioot je je kunt gedragen in het bijzijn van iemand, die toevallig bekend is… Jan, sorry, gelukkig schrijf ik beter, ik hoop toch echt dat je m’n boekje wilt lezen, ondanks mijn eerste indruk 😁.