Daar lig ik dan, ietwat bibberig, nerveus. Ik ga zelden alleen weg, zonder mijn mannen en al helemaal zonder mijn lief (ben zo’n burgermuts). En nu, een weekend weg met ‘vreemden’. Nou ja, ook weer niet want we ‘spreken’ elkaar al jaren online. Ooit elkaar leren kennen op de toenmalige hypermobiele hooischuur, een lotgenotengroep, dit is een kleinere variant en we gaan met een deel ervan ‘live’ op stap. Een aantal kennen elkaar al van andere weekenden of koffie ochtenden, ikke niet. Deze angsthaas heeft nog nooit deelgenomen daaraan (en was daar vaak ook fysiek niet toe in staat).

Deze lotgenoten zijn belangrijk voor mij, overigens is er buiten deze groep nog een groot aantal lotgenoten mij zeer dierbaar. Ik hoef aan hen niet uit te leggen hoe ik mij voel, ik hoef me niet te verantwoorden, zij weten hoe het is. En zo ontstaat soms een heel mooi contact, heel intens ook, vriendschap op afstand, zonder elkaar ooit gezien te hebben. Ik ben heel benieuwd of het in ‘real life’ dan ook klikt. Gelukkig hebben we facebook (èn profielfoto’s 😉), heb je toch het gevoel dat je een vertrouwd gezicht ziet. Maar spannend vind ik het wel!

We gaan met 13 kneuzen in een huisje, de meubels worden er gedeeltelijk uitgehaald om plaats te maken voor onze kneuzenvehicels, ach we zijn allemaal uiterst flexibel. Eerste obstakel is zometeen de elro op de aanhanger hijsen, ik heb dat nog nooit gedaan, maar zoals ik eerder al een keer meldde, ik hou niet van beren, dus die aan de overkant van de straat moet maar effies een blokje om gaan. Alles is ingepakt (ikzelf ook haha), extra kussens, dekentje voor de koukleum, medicijnen (waar zouden we zijn zonder de roze olifanten om de boel op te vrolijken), de gehaktballetjes (gelukkig wilde moeders die voor me maken!) en mijn tarot kaarten (parttime tarot lezeres voor speciale gelegenheden 😉), oh en niet te vergeten mijn camera!

Ik zou graag ooit een mooie fotoserie maken over onze braces, we hadden een grootse shoot in gedachten (leuk dat brainstormen!), maar met mijn brakke gestel, een mede fotograaf in het ziekenhuis (vooruitziende blik wellicht?), een veel te drukke visagiste (gelukkig doet zij het fantastisch) en zwangere ‘hairdresser’ gaan we dit een andere keer doen. We houden het klein, maar ik hoop wel wat mooie portretjes te kunnen schieten (misschien kunnen zij mij daarna wel schieten 😝).

Nou, ik ben er klaar voor, kom maar op, nog even wachten op de bel en dan gaan we… Zebra chicks on the move!