Ik zou graag een beschrijving geven van ons ‘kneuzen weekend’, maar ik moet de dingen eerst voor mezelf op een rijtje zetten. Zo’n weekend met lotgenoten is zoveel dingen tegelijk; het is intensief, het is bij vlagen emotioneel (ja, ook voor deze binnenvetter!), het is hilarisch (een aantal van ons hebben een zeer leuke manier van vertellen), het is in ieder geval zeer bijzonder.

Je gaat op stap met ‘vreemden’, zoals ik eerder al schreef was ik daar wat nerveus voor (wel goed voor de immer klierende darmfunctie dat dan weer wel 😉), dat is me 100% meegevallen, de meeste mensen had ik aardig goed ingeschat. Het is wel confronterend, ben ik thuis de enige ‘pinguïn’ qua loopje, hier zijn er een stuk meer. En 13 rolstoelen in een gewoon huisje is best een invasie (ik voel een film aankomen ‘invasie der kneuzen’ ofzo), maar het paste, als de één er langs moet gaat de ander wat achteruit, beetje flexibel zijn. En elkaar een beetje helpen, we snappen elkaar, dat scheelt.

Met zoveel mensen zie je ook de verschillen, je moet omgaan met die verschillen. De één doet bijvoorbeeld meer dingen uit zichzelf dan de ander. Ik ben een type dat bij veel mensen bij elkaar wat ‘ontredderd’ toekijkt, onzeker over wat er van mij verwacht wordt. Ik weet nog dat ons kantoor ging verhuizen, iedereen rende rond, leek te weten waar hij me bezig was en ik liep een beetje verdwaasd met een doekje rond te zwaaien en probeerde vooral niet in de weg te lopen. Ik zíe dingen niet, krijg ik hier thuis ook vaak zat te horen hoor, het is een zooitje, eh valt wel mee toch? Ik zie het niet, het stoort mij niet, maar een ander blijkbaar wel. Ik heb ook tegen een aantal gezegd, als ik wat moet doen moet je het echt gewoon zeggen, het is geen onwil (en ik geef eerlijk toe dat ik ook best lui ben aangelegd als het om dit soort dingen gaat). De één pikt het gewoon sneller op dan de ander.

Ach, ik hou van eerlijkheid, ben ook gewoon mezelf in zo’n groep, het ene moment wat stil, in een kleiner groepje wat drukker. Ben altijd bang juist overheersend te zijn, maar er werd mij op het hart gedrukt dat dat niet zo ervaren werd (iedereen heeft eigenschappen waar hij om de een of andere manier een aversie van heeft toch 😉). De verschillen kunnen een irritatiefactor zijn, maar ook juist een mooie aanvulling, het is in ieder geval nooit saai!
Overdag is het zoeken tussen de rustpunten (dat zijn vaak de eetmomenten), daartussen zoek je je weg met gesprekken of een spelletje (dankzij mijn nieuwe belgische vriendin heb ik de regenwormen ontdekt, ik dacht toen zij zei een doosje regenwormen mee te hebben gebracht echt aan de wriemelende, glibberige beesten die je aan de vissen voert (waarop zij weer zei ze uit te laten) en ik later begreep dat het een leuk spelletje was (en dat klopt 😉)). De gesprekken zijn bijzonder, zoveel overeenkomsten, inzicht in hoe anderen het ervaren en oplossen. Ook grote verschillen in inzichten, van het één leer je, het ander leg je naast je neer. Veel overdenkingen.

Wat mij brengt op de titel van dit blog; the day after. Mijn koppie is soort van murw, zoveel informatie, ‘brainfogged’ van de extra medicatie (in zo’n weekend dendert iedereen ver over zijn grenzen, zonder trek ik dat niet), zoveel inzichten die ik een plekje moet geven en dan nog het fysieke aspect. Gelukkig kon mijn elro mee (daarover een apart blog 😉), kon ik daarmee in de groep blijven omdat hij redelijk ver achterover kan, maar mijn elro is niet mijn bed. En mijn rug is nu compleet brak, evenals de rest. De kater zonder alcohol (die paar slokjes wijn hebben dat niet op hun geweten), de vermoeidheid van veel te weinig slaap (deze muts is zo nieuwsgierig dat ik niets wil missen en als een van de laatsten het bed induik, waar ik met mijn ‘roomie’ ook nog eens de dag moest doorspreken), kortom totale brakdag.

En juist op deze dag moet ik op de foto voor nog een artikel in de krant (die belden vanochtend), maar ik word geen BN-er zonder aandacht, dus ik verberg alles onder een laag verf, beetje kleur door de overbelastingskoorts oogt dan misschien nog nèt gezond en ik verwijder de luciferstokjes op het laatste moment. Een bijzondere day after…

Oh en had ik al vermeld dat mijn idool mij heeft toegevoegd op facebook? Ik ben vriendjes met Jan, weer een stapje in de goede richting 😉, ik wens jullie een fijne dag en weekend chickies een fijne brakdag, ik ben blij jullie ontmoet te hebben!