Daar zaten we dan, een heel stel kneuzen met z’n allen in een huisje. Verschillende mensen, verschillende gewoonten, dezelfde aandoening met verschillende ‘kwalen’. Hetzelfde, maar toch anders.

Vrijdag kwamen we aan, mijn ‘taxi’ had eerst vertraging én file, ik lag al een tijdje te stuiteren op mijn bed. Toch nerveus, wist niet goed wat me te wachten stond. Het onthaal was enthousiast, ik werd uiterst vrolijk begroet met een knuffel (ik ben van het wat afstandelijke type, dus was wat beduusd) door mijn brabantse reisgenoten. Snel even plassen en door, want we waren serieus vertraagd. De aanhanger moest leeg, mijn elro moest als eerste erop en Mech bleek een ster in zoals zij dat noemde, tetris 3d. Elro erop, rolstoel 2 erop, tassen erbij gepuzzeld, hele zooitje afgedekt en daar waren the ‘zebra chicks on the road’. Op weg naar Voorthuizen voor een weekendje, tja dat wist ik eigenlijk niet goed, lotgenoten contact.

Eenmaal daar keek ik wat onwennig, gaf wat klamme handjes en voorzichtige knuffels, het aftasten was begonnen. Wel fijn wat houvast te hebben aan de profielfoto’s, ze leken er gelukkig op! We waren allemaal gelijk; geen onderscheid tussen jij bent mega kneus en ik mini kneus zeg maar, dat is fijn, want geloof mij we worden vaak genoeg gecategoriseerd. Dat gebeurd onbewust, men kijkt en plaatst je daarna in een hokje, maar we passen niet in dat hokje. Niemand zou in een hokje moeten worden geplaatst, we zijn uniek, ieder met zijn eigen gevechten. Je kunt niet kijken achter gesloten deuren en toch oordeelt men op je eerste indruk. Althans dat ben je gewend, nu dus ff niet en dat is fijn.

Even een heerlijk bakkie soep, dan installeren in de slaapkamer (mijn ‘roomie’ was van te voren al besproken, dat scheelt stress) en neergestreken in de elro. Helemaal achteruit durfde ik nog niet goed, maar er werd daar korte metten gemaakt met drempelvrees, als dat goed voor je is moet je dat doen! Dus kussen en dekentje en zo ver mogelijk plat. En dan langzaam proberen wie jou ligt en ervaringen uitwisselen. Ik heb in een deuk gelegen om de ‘regenwormen uitlaatservice’ van Greet, om de geweldige uitspraken van Mech, ik heb met een brok in mijn keel geluisterd naar de verhalen van sommigen, heb meegeleefd met ervaringen en vooral veel (h)erkenning gevonden. Een aantal uitspraken wil ik jullie niet onthouden…

‘Weet je wat het is, olie is dikker dan pis’ en dat midden in de nacht, na een soort van discussie over grenzen 😉.
En dit rijmpje deed het ook goed op de lachspieren:
‘een scheet is meer dan je weet
hij raast, hij blaast
hij verlicht je darm
en maakt je broekje warm
en gaat met donderend geweld
het achter poortje uit
en als hij enigszins klemt
een vlekje in je hemd…’

Ook ver-na-middernachtse wijsheid, da’s mooi he, de beste verhalen komen laat op de avond of diep in de nacht. Ik ben normaal tegen een uur of 12 wel uitgeluld, maar hier zat ik om half 2 met mijn tandenborstel in de hand klaar en om half 3 zat ik nog net zo, want dat onderwerp kon ik niet missen (ik ben echt mega nieuwsgierig hoor 😉). En dan nog doorkleppen in bed met mijn ‘roomie’, het was ‘way past my bedtime’, maar je hebt maar één weekend en daar probeer je alles uit te halen. En dan zijn ‘s morgens de eersten er alweer vroeg bij (ikke niet hoor, ben een laatbloeier hihi).

Anyways, veel gepraat, veel gelach, hier en daar een traan of een brok in de keel, een overdenking, een tip en een truck en weer een afscheid (ik haat afscheid nemen!), maar toch ook weer blij met mijn eigen bed en mijn mannen, bijkomen en me opmaken voor de volgende logeerpartij…