Als kneus kun je behoorlijk wat aandacht trekken, een rolstoel kan garant staan voor een ongekende dosis medelijden en er is niet voor niets een aandoening die draait om aandacht (Münchhausen of de by proxy variant). Sommige mensen lopen op aandacht als auto’s op benzine, ze smullen ervan, hebben het nodig. Je kunt dan twee dingen doen, BN-er worden (heeft alleen enkele negatieve bijwerkingen als constant geconfronteerd worden met je eigen kop in bladen en op tv) of je laten omscholen tot super kneus (let wel, ook dit heeft een aantal minder plezierige bijwerkingen).

Ik heb een ‘aandachtscrisis’; ik wil geen aandacht trekken met mijn aandoening, maar doe dat wel (die elro is wat lastig te camoufleren (zelfs met camouflagetent, dat zou eerder een omgekeerd effect hebben)), ik weet mij daarom ook slecht raad met de vraag: hoe gaat het met je? Want dan gaat het gesprek wéér over mij, maar het wordt ook gewaardeerd, dat dan weer wel (mits hij oprecht gesteld wordt en niet als de Engelse door je strot gedouwde beleefdheid). Raar is dat, zelfs bij de psycholoog (waar ik dan kom voor mijn omgang met dingen) hou ik mij liever bezig met de welgesteldheid van de psycholoog dan met die van mij, op de vraag ‘Hoe gaat het met jou’, zeg ik ‘Best en met jou’? Om het liefst daarna de rol van de psycholoog over te nemen.

Weer een issue blijkbaar, ik hou dus niet van aandacht, maar zoek het toch ook soort van op (met dit blog bijvoorbeeld). Tuurlijk vindt mijn ego het leuk als het gelezen en ofwel leuk of raak bevonden wordt, maar dan wel graag om mijn kunnen en niet om de aandacht zeg maar. Snap je wat ik bedoel? Ik hou niet van aandacht om medelijden en eigenlijk denk ik dat dáár nou juist het irritatiepuntje zit; oprechte verhalen interesseren mij, ik heb een bijna oneindig geduld voor anderen als het oprecht is; een hulpvraag, voor pijn, voor alles, maar ik haat het als het schreeuwen is om het schreeuwen, overschreeuwen van iemand anders, en medelijden zoeken (alhoewel dat misschien wel het meeste medelijden verdient), aandacht zoeken dus. Dat laatste is wat mensen je weer al snel toedichten als je als kneus in hun ogen met je aandoening ‘te koop’ loopt (hoe durf je in zo’n elro te gaan zitten als je ook nog blijkt te kunnen lopen (visualiseer hierbij een streng gezicht met knalrode bril en opgestoken, roodgelakte wijsvinger)).

Je zoekt geen aandacht, maar krijgt hem toch of zoekt aandacht en krijgt hem ook of je wilt aandacht en krijgt hem niet of (ben je het spoor al bijster, ik wel). Ik ben in ieder geval zoekende in een woestijn, naar mijn plek in het geheel, naar de grens tussen aandacht en… aandacht