The day after… De avond is als een waas voorbij gegaan, ik was bloednerveus. Gelukkig konden de dames van de bibliotheek me enigszins met gebaren in toom houden 😉. En had ik ‘Cloud’ aan mijn zijde zitten, de rust zelve, een heerlijke uitstraling heeft die man!

Ik ‘mocht’ starten, met een stukje uit mijn wereld, de wereld van een kneus dus. Speciaal daarvoor schreef ik het volgende, wat eigenlijk goed weergeeft hoe ik tegen die naam aankijk.

wat is een kneus
een loser misschien?
een onbenul, oetlul
iets anders van dien

wat is een kneus
mentaal of fysiek
ben mentaal best in orde
maar mijn lijf is wat ziek

wat is een kneus
ach, het is slechts een leus
neem het met een knipoog
en niet té serieus

De kneus, mijn geuzentitel, verdiend, vind ik zelf. En waarom altijd zo serieus, tuurlijk is mijn fysieke toestand niet ideaal en tuurlijk heb ik daar frustraties over, maar ik probeer dat niet de boventoon te laten voeren. Ik leef mijn leven, mét mijn beperkingen, maar probeer er wel wat van te maken. Ik hou dromen (ooit bij Humberto aan tafel), schrijf lekker door en misschien mag ik nog wel een keertje optreden met deze combinatie (er gaan geruchten in de wandelgangen en ik sta er zeker voor open!).

Na mijn blok gingen we verder met een blok van Rien, van Humphrey en van Jasper, bijgestaan door Cloud met de djembé. Een blok van 4, gevolgd door nog een blok van 4, waarin ik als derde nog een stukkie mocht doen. Een emotioneel iets lastiger stuk, over tijd, over verlies van tijd (dementie), de onrustige tijden (MH17 en aanslagen), over realiteit. Na mij een aansluitend gastoptreden, gevolgd door de pauze. Daar steeg de hartslag weer, want ik zou ‘live’ op de radio komen bij ‘De Staat van Stasse’ op radio 2, spannend!
Ee volgden nog 2 blokken van 3 (zien jullie de vorm? Het was een Sonnet), waarin ik, inmiddels wiebelend, onrustig van de pijn in mijn benen, mezelf overeind probeerde te houden. Mijn laatste blok vertelde over de zomer, iets lichter qua onderwerp, niet alles zo serieus.

Mijn blokken begon ik met een zogenaamde haiku (Japanse dichtvorm), de laatste eindigde ermee. Iets om over na te denken, althans dat was de bedoeling. Een passende in zowel mijn situatie als die van mijn oud-teamgenoot (en nu dicht-genoot). Dezelfde haiku was ook op de radio.

Het was mooi, het was spannend, het was adrenaline en nu is het klaar. Het is boete dag, het is rust modus. Ik heb twee dagen om me gedeist te houden voor de achtbaan verder dendert. Zaterdag naar Heemstede voor een fotoshoot bij weekblad Magriet. Ook spannend, leuk, compleet met visagie, hairstyling, de andere kant van de camera eens bekijken. Kan m’n zenuwen nu twee dagen opbergen 😉.

Ik eindig dit stukje met de laatste haiku van gisteravond, passend denk ik…

wie ooit was die is
niet langer wie hij ooit was
slechts hoe hij nú is