Iedere zoveel tijd komt het idee weer boven af te kicken van mijn pijnstillers. Afkicken, dat klinkt serieus toch? Is het dat ook, ik weet het niet, niet echt. Ik vraag me vaak af of ik verslaafd ben, het antwoord is waarschijnlijk ja, tenminste fysiek wel. Ik krijg serieus last van afkickverschijnselen als ik te laat ben met het wisselen van mijn morfine pleisters, rusteloze benen, om gek van te worden. Maar mentaal ben ik niet verslaafd, of misschien toch wel, ik vind het geen prettig idee zonder pleisters (of pillen) te zitten, maar dat komt omdat ik (meer) pijn hebben geen prettig idee vind en dat is niet zo raar toch?

In de zomer voel ik mij beter, dus van de week heb ik het besluit genomen het toch weer te proberen, minder is toch beter, maar ik zie er ook wel een beetje tegenop. Ik twijfel regelmatig aan het nut van de pleisters; werken ze wel echt, maar ik plak niet voor niets en heb ook niet voor niets zo vaak opgehoogd. Pijn is een raar iets, als je het minder voelt vraag je (ik in ieder geval wel) je af of het wel echt zo is. Maar als het in volle hevigheid doorzet heb je dat antwoord.

Ik heb het hele scala pijnstillers afgewerkt voor ik begon met de morfine. Gestart met de paracetamol (wat hoofdpijn opleverde, geen prettige vervanger), daarna de roze pillen (ibuprofen), gevolgd door de zakjes daarvan (betere werking), werkelijk alle andere ontstekingsremmers, de opioïden (het tussenspul tussen de ‘heavy stuff’ en de basis) en toen dus de opiaten (waarmee je niet meer zonder douane verklaringen naar het buitenland mag en heel veel geld kunt innen op de zwarte markt in Amerika (maar ik gebruik ze lekker zelf hoor)).
Opiaten hebben naast het grote voordeel dat ze dus pijnstillend werken ook een aantal nadelen; verstopping (niet fijn en zeker niet naast toch al luie darmen (grote ‘verkeersopstopping’ daar), een buik alsof ik 5 maanden zwanger ben en niet echt prettig als katerlief (en dan bedoel ik echt Max) er boven op springt), sufheid (met name als je er net aan begint, het went, maar je blijft de wereld zien met een lichte vertraging, die kan voor sommige mensen misschien pretig zijn, maar ik heb liever een heldere kop) én je moet dus goed opletten dat je geen dosis overslaat, het is echt niet prettig als je benen
‘s nachts de vierdaagse besluiten te lopen terwijl je a) niet kunt lopen en b) wilt slapen. Dat komt die sufheid dan ook weer niet ten goede.

Dus, waar ‘echte verslaafden’ de kick zoeken in het zien van de befaamde roze olifanten, zoeken wij toch echt slechts het effect dat minder pijn beoogt. Dat schijnt overigens het verschil te maken in de mate van verslaving; dat je mentaal goed zonder kunt, slechts fysiek ietsje minder. Waarom dan stoppen… Tja, zoals alle verslavingen is ook deze niet echt goed voor de gezondheid, maar stress is dat ook niet (goh roepen de rookverslaafden ook, maar er is wel enig verschil voor ik die straks door mijn rokende vriendjes en vriendinnetjes voor mijn rollende voetjes gegooid krijg). En geloof mij, pijn levert stress op, hoe meer pijn, hoe meer stress en dan kunnen de mensen die er verstand van denken te hebben (ik zeg denken te hebben want het is voor iemand zonder pijn heel simpel te zeggen, kun je leren beheersen, tja doe het dan maar lekker zelf) leer het negeren, maar dan kom ik weer in conflict met dat deel in mijn hoofd dat mijn kop loskoppelt van mijn oh zo vervelende lijf, wat weer in verband staat met die grenzen en dan begint de cirkel weer opnieuw.

Je ziet, het is geen simpele beslissing, ik behoud graag mijn goede humeur (ook veel beter voor mijn huisgenoten), heb liefst een minimum aan pijn (zover mogelijk) en wil ook best graag van de zooi af. Toch maar weer een poging tot afkicken, dan maar proberen een natuurlijke variant (zonder te roken, niet de ene verslaving inruilen voor de volgende, gelukkig komt wiet tegenwoordig ook in druppels) aan pijnstilling te vinden. We gaan het voorjaar in, grote voorjaarsschoonmaak in mijn lijf, gelukkig voel ik mij dus vaak in de zomer iets beter, alleen al het liggen in de zon in plaats van tussen vier muren helpt. Ik ga ervoor, nu nog beginnen!