Ok, een discutabel onderwerp, een onderwerp dat ik in mijn veel te veel facebooktijd nu echt op iedere pagina tegenkom. De ”sociaal-erotische zorg’. Iedereen heeft er een mening over (nou, bijna iedereen). De stelling van de reageerders lijkt te zijn ‘ben je een soort erotische weldoener of ben je gewoon een hoer’?

Het blijkt niet zo simpel te zijn als één plus één; iemand heeft een behoefte én betaald daarvoor is… In dit geval heb je daarin een keuze, je bent ofwel een heilige volgens een groep vrouwen, ofwel een dame van lichte zeden. Het zijn overigens meestal vrouwen met een mening, mannen zijn wat dat betreft verstandiger (wat dat betreft hè 😉)?

Gekke is dat eigenlijk iedereen zich onwijs druk maakt om de naam die het beestje moet hebben, het hokje waar ze in hoort en niemand zich druk maakt om hetgeen waar ík mij nu juist aan stoor; namelijk dat het zo lijkt alsof “invaliden’ (ineens als echte serieuze kneus, zonder eigen vermogen tot nadenken bestempeld) in algemeenheid niet in staat zijn zelf een partner te vinden. Het gaat hier neem ik aan om een groep meervoudig gehandicapten die tot veel dingen zelf niet in staat zijn en daarbij dus hulp nodig hebben. Ik erger mij in grote mate aan het over de kam scheren van de groep ‘invaliden’.
En ja, dat ligt gevoelig aangezien wij ‘fysiek beperkten’, vooral wij in rolstoel, al snel gezien worden als een sneue groep mensen die niet in staat zouden zijn tot het bevredigen van ‘bovenmenselijke’ genoegens; oftewel zonder de ‘sociale hoeren’ krijgen we vast geen seks, wie wil er tenslotte een invalide als partner?!

Alsof invalide mensen niets meer te bieden hebben? Past niet op ieder potje een deksel? Het interesseert me persoonlijk geen moer wat deze mevrouw voor de kost doet, geef haar beestje een naam (al past sociale stoeipoes misschien beter in dit opzicht), maar scheer in het proces niet alle invaliden over deze ‘poezenkam’. Een heleboel mensen binnen de groep invaliden zijn prima in staat een partner te zoeken, vinden ze die niet en hebben ze behoefte aan meer dan hun rechterhand, tja dan kunnen ze altijd nog een beroep doen op de nationale, eh sociale….

* Dit is een reaktie op een nieuwsitem wat momenteel circuleert op de bekende ‘damesbladen’ (alles door de verscheidene nieuwsredakties zeer origineel geknipt en geplakt, zwaar werk 😉). Een item over een dame die zich ‘opgewerkt’ heeft van maatschappelijk werkster tot tja, daarover verschillen dus de meningen… Ik twijfelde over het als blog plaatsten of niet, maar een lotgenootje van me trok me (eh raar in deze context hihi) over de drempel en ik plaats hem toch. *