Vanmorgen met manlief in de oh zo geliefde rolstoelbus (ik heb het geluk een bijzonder lieve sponsor gevonden te hebben) gestapt, eventjes met de elro naar de Action, naar de Hema, naar de Ici Paris, gewoon omdat het kon. Wat een heerlijkheid, wat voelde ik me vrij, zelfstandig, ‘cruisend’ door de gangpaden. Niet afhankelijk van degene die achter mij liep, zelf bepalend welke paden ik nu eens rustig wilde bekijken. Het maakt je weer een volledig mens, een onafhankelijke vrouw, mezelf!

De zin ‘gewoon omdat het kan’ kan een aanvulling zijn op wat je wilt zeggen, maar ook een frustratiepuntje… De Toppers, vanavond moest ik afzeggen, gewoon omdat het weer eens niet kon. Met de nadruk op wéér eens. Het zoveelste concert waar we vanwege mijn kneuzerigheid niet heen kunnen (net als zoveel afgezegde vakanties en weekendtripjes), mijn lijf is en blijft ontzettend onvoorspelbaar. Dit keer gooit de rug weer eens roet in mijn gezicht. Er zit een zenuw bekneld die mijn benen (en mijzelf) behoorlijk op de zenuwen werkt. Ik kan niet zitten zonder heen en weer te bewegen, krijg er sterker nog het heen en weer van!

Weer de morfine verhoogd (de medicijnen tegen zenuwpijn zitten al op het maximum), dus afkickplannen maar in de vriezer gemikt, bij de magnums (ik weet wel welke er eerst weer uitkomt). Het blijft heen en weer, hernia heen, hernia weer. Dat vrees ik, ik hoop het niet (en weer leef ik tussen die hoop en die vrees). Ik heb er al vier achter (eh in) de rug. Nu kliert het op een hoger niveau, letterlijk. We schuiven steeds een werveltje hoger op de ladder, jammer dat hier dan geen salaris aan verbonden zit.

Bij de huisarts was het net een multiple choice antwoordenlijst, u heeft A) een nieuwe hernia op l3-l4 of B) (dit was mijn inbreng) ontstekingen in de rug door, jawel, daar is ie weer, overbelasting. Belast heb ik, overbelast, eh ja schuldig, koorts – check, warmte – check, dus het is een plausibele verklaring. Eentje die ik hoop dat het is. We hebben het gecheckt; ieder jaar (over de afgelopen 5 jaar) checkte ik rond deze periode in bij de dok vanwege meerdere ontstekingen, blijkbaar kan mijn lijf niet goed overweg met de overgang van de winter naar de warmere temperaturen (ikzelf ben er dol op!). We hebben dus weer een stootkuur Prednison te pakken. En oh wat hoop ik dat dit helpt, want van het alternatief wordt Tien niet blij. Wéér de molen, wéér beslissen hoe nu verder, zeker nu veel bewegen er gezien de rolstoel enzo niet meer inzit (en zo is de circel ooit de verkeerde kant uit gaan rollen, tegendraads, wat verwacht je anders…). Meer liggen is geen optie, meer bewegen ook niet, dus tja, dilemma.

Maar, we blijven optimistisch, het zijn gewoon ontstekingen, de Pre(t)nison gaat zijn werk doen en ik hou me tot woensdag gedeist, want woensdag is mijn grote dag, mijn ‘debuut’ op het podium! Woensdag gaat deze poëet live, het verhaal krijgt vorm, ik heb er best zin in, het wordt gaaf! Een mengeling van blog en gedichten, beeld en geluid (oops ik moet nog met beeld aan de gang!), een tikje wereldwijsheid en een snufje ervaring, een beetje eigenwijs en een groot deel mezelf. Het is spannend, je geeft jezelf bloot (en nee, niet letterlijk), een stukje van mijn ziel, schrijven is anders dan vertellen en in mijn hoofd weet ik hoe het moet gaan klinken, nu nog hardop.

Maar ik ga het doen, weet je waarom?
Omdat het kan :-p.