Pieken en dalen, geluk en verdriet, ze liggen soms dicht bij elkaar. De afgelopen weken gold dat zeer zeker. Alweer drie weken geleden week gingen manlief en ik kijken voor een rolstoelbus. Ik ben een zeer gelukkig mens, laten we het daar op houden, de bus kwam in zicht en we moesten gaan uitzoeken wat nu wel en niet geschikt was voor deze kneus en aanhang. Op naar Uden, met de kneuzentaxi voor een dagje warenonderzoek. Er stonden een aantal bussen op onze lijst; allereerst de Opel Vivaro, mooie bus, maar een beetje breed voor deze tante (ik heb wat moeite met inschatting hoe breed ik ben soms en deze is echt groot), de Renault Traffic is van dezelfde familie en viel ook af voor ons. Een mooie Transporter, maar met verkeerde rijplaat en toen zag ik hem, het was echt liefde op het eerste gezicht…

In mijn blikveld verscheen een mooie, grijze, stoere Mercedes Vito mét een zogenaamde bull-bar, luxe interieur (alles erop en eraan), stoelverwarming (daar is mijn rug fan van), ik was al verkocht! Maar ik had nog geen geld, we gingen slechts ‘even kijken’. Ik heb zo’n smoelwerk waarbij je echt op een kilometer afstand kunt zien wat ik ergens van vindt, was behoorlijk enthousiast en onze verkoper voelde natuurlijk al aan zijn klompen aan welke kant dit op ging. Ik heb me ingehouden, geen gekke dingen gedaan (zoals contracten tekenen), heb hem wel voorzichtig op het hart gedrukt deze bus vooral niet te veel aan te prijzen bij anderen en ben samen met manlief in de taxi terug naar huis gestapt, alwaar ik voor het gras de kans kreeg hard te groeien een aantal mailtjes heb verstuurd (ik had wat hulp nodig, aangezien ik nog zo’n 475 boekjes heb liggen, you do the math…).

Dat was maandag… Dinsdag gebeurde er niets en woensdag kwam het bericht dat mijn lieve Oma (exact op de dag af even oud als die van haar) niet meer onder ons was. Van extase over een mogelijke blik op vrijheid naar verdriet en misschien ook wel een klein beetje blijheid over een nieuwe vrijheid voor Oma (niets meer kunnen was niet haar stijl en wel haar werkelijkheid helaas). Dit was de tweede Oma waarvan we afscheid moesten nemen in zes weken tijd, best heftig. De emoties schommelden deze weken enorm; op de ene dag probeer je iets op papier te krijgen wat Oma-waardig is, probeer je dat net zo vaak te lezen tot je het zonder al teveel stotteren en tranen je strot uit kunt krijgen (en ja, van en bij anderen mogen die emoties, maar voor mijzelf leg ik die lat vrij hoog, dus geen gejank als ik praat) en aan de andere kant de onderhandelingen naar een stukje vrijheid en zelfstandigheid. Een ontzettend dubbel gevoel, een overvloed aan verschillende emoties (en daar kan ik zó goed mee omgaan, eh niet dus).

Overleg met neefje en nichtje en overleg met mijn, laten we het even ‘weldoeners’ noemen voor het gemak (een aantal bijzondere mensen heeft besloten mij te willen helpen met mijn vrijheid). Overleg met de garage én de crematie. We hadden vooraf enige ‘discussie’ over de keuze van ons lied (wij kleinkinderen mochten een lied uitkiezen voor na wat wij gingen vertellen). Onze keuze viel op ‘treur niet’; een toch wel hedendaags nummer met een pittige rap qua tekst op een uitvaart van een 89-jarige. We waren aan het dimdammen of dit nu wel of niet kon, zagen de opgetrokken wenkbrauwen al voor ons, waarom we dan eigenlijk wel weer moesten lachen. Onze Oma ging met de tijd mee en wij vonden dit toch mooi, achteraf paste het zo goed na onze teksten, het was zo’n mooi geheel, we hebben de juiste keus gemaakt. Weer een fase afgesloten, we hebben het stokje nu echt overgenomen, maar zoals in de hele uitvaart naar voren kwam én zoals mijn Oma het altijd zei (je mag me best missen, maar hoeft niet te grienen), de familieboom groeit door en treur niet, het leven gaat door en dat is maar goed ook.

Drie dagen later was ik jarig en juist op deze dag kwam het verlossende bericht, de bus is voor mij! Ik heb een voorzichtig rondedansje gedaan door de woonkamer en realiseer mij hoe onwijs gelukkig ik mag zijn met zoveel lieve mensen om mij heen! Mensen die mij gesteund hebben, gesponsord hebben, mijn boekje hebben gekocht of mijn kaarten, alle beetjes helpen en daardoor is een van mijn dromen binnenkort werkelijkheid, nog een paar dagen en dan kan ik er weer op uit, een stukje vrijheid terug, zelfstandigheid in zicht, ik ben best goed met woorden, maar dit gevoel is werkelijk te groot om te beschrijven. Hou het er maar op dat ik meer dan blij ben en dat de grijns even moeilijk van mijn smoeltje te krijgen is.

Iedereen die op welke manier dan ook bijgedragen heeft, dank je wel, uit de grond van mijn hart, ik zal een passend eerbetoon aan jullie op mijn bus maken 😉. De verkoop van boekjes en kaarten en alles van x-Tien gaat door, de bus is nog een stukje van de ‘bank’ en er blijven natuurlijk onkosten, dus daar blijf ik mij voor inzetten, maar mán, wat ben ik dankbaar!

PS
Alsof dit alles nog niet genoeg is ‘werk’ ik ook nog mee aan een heuse poëzie avond. Volgende week is het zover, samen met Jasper en twee ‘rotsen in de poëzie branding’ Rien van den Heuvel en Humphrey Ottenhof ‘sta’ ik in Filmhuis ‘Bij Bert’ en ga ik trachten een enigszins begrijpelijk verhaal verbonden met gedichten (of andersom) te vertolken. Dus wil je mij zien én horen stotteren (😉) kom gezellig aan op 18 mei in ‘De Ogtent’ in Duiven, we starten om 20.00 uur, een heuse real life show!