Ik weet niet waar het aan ligt, maar ik ben in de war. Over de wereld om ons heen, over mezelf, over anderen, ik trek me dingen erger aan als anders (en ik heb er normaal al vrij veel last van, kun je nagaan…). Misschien ligt het aan het weer of de stand van de maan, ik weet het niet, maar ik lig continu overhoop met mezelf.

Zinloze aanslagen op onschuldige burgers; het hele oorlogsgebeuren, ik snap het niet. Waarom willen mensen zo nodig hun zin doordrijven, waarom kunnen we mensen niet laten leven hoe ze het zelf willen (uiteraard de regels van fatsoen in acht nemend). Waarom ‘moeten’ we leven volgens de regels van het westen? Waarom kunnen we niet accepteren dat sommigen anders denken, anders willen leven? Omdat we er denk ik van overtuigd zijn dat we het zelf het beste weten, maar is dat wel echt zo? Door drammerig door te zetten op het eigen pad mis je mogelijkheden in een andere richting.

Het houdt me erg bezig en ik heb meer dan genoeg tijd om me met een heleboel ergerlijke dingen bezig te houden. Ik lees veel, soms teveel, ik ben zo ‘dom’ om de vrouwenbladen artikelen op Facebook te lezen én, erger nog, de reacties op die artikelen. Het is werkelijk niet normaal hoeveel en wat voor lelijke dingen er gezegd worden. Ons ego, en daarmee gepaard gaande ons uiterlijk vertoon, speelt een enorme rol in deze maatschappij. We worden beoordeeld op een uiterlijke standaard die voor weinig mensen haalbaar is én we moeten concurreren met mensen die door visagie en Photoshop gehaald zijn. Ik geef heel eerlijk toe dat ik daar ook gevoelig voor ben (en ook nog redelijk handig ben met dit bewuste programma), lastige is wel dat ik inmiddels een leeftijd bereikt heb waarbij rimpelloos niet echt meer past.

We lijken niet meer ouder te mogen worden, uiterlijk in elk geval. Ik probeer hard te compenseren voor mijn fysieke gestel, ik bedoel wat dat betreft ben ik tachtig-plus, dus mag ik dan aan de andere kant iets compenseren 😉. Maar ik heb mijn eigen haarkleur nog en doe niet aan Botox of andere ingrepen (wat met mijn aandoening ook weleens helemaal verkeerd kan uitpakken, kom je terug met littekens in plaats van rimpels…).

Alles om ons ego tevreden te stellen, maar is dat waar het om draait? Gaat het er niet om een zo goed mogelijk mens te zijn van binnen? Moeten we ons niet drukker maken om onze planeet in plaats van meer geld te verdienen en hoe we eruit zien? Zonder planeet valt er weinig te genieten en weinig te leven. Mét de dingen die onze planeet ons levert kunnen we er én beter uitzien én gezonder leven (breek me de bek niet open over de farmaceutische industrie), ik zou zeggen een win-win situatie.

Het is maar waar je je druk om maakt zegt men, nou dit zit mij flink dwars in mijn systeem. Ik ben verwikkeld in een strijd tussen mijn ego en mijn ziel, ik wil iets achterlaten, iets betekenen. Ik zou graag willen dat mensen ooit over mij zeggen, dat was nu écht een goed mens, een mooi mens (ok in dit geval in beide opzichten, want het ego doet nog een beetje mee), iemand die hoe klein dan ook iets heeft betekend. Dát zou ik mooi vinden!