Gisteren stond er een dagje sauna gepland, vorige week mocht ik niet door een blaasontsteking, gister gingen we (vriendin en ik) bepakt en bezakt op pad richting Voorst, saunacomplex Bussloo dus.

Mensen vragen mij weleens of dat wel lukt, rolstoel en sauna, ja hoor het gaat over het algemeen prima, in de grotere sauna’s zeker! Er is voldoende ruimte en ik kan kleine stukjes zelf lopen, dus wat dat betreft geen probleem. Ik ben niet van de ‘goede, gedegen voorbereiding’, maar van het impulsievere soort,; we zien wel waar het schip strandt én als ik iets vergeet is dat vast wel op te lossen. Ik had dus ook niet van te voren gecheckt of mijn voertuig (in dit geval de handrolstoel) volledig gereed was voor vertrek. Eenmaal in Voorst bleek dat ik dat beter wel even had kunnen doen, de banden waren zo leeg als eh dat zet ik hier maar niet neer, leeg dus. We hobbelden op de velgen naar de ingang, zwaar duwen voor mijn vriendinnetje en hobbeldebobbelig voor ik zij de gek. Eenmaal binnen gevraagd of er een pomp beschikbaar was en de TD-er plaatse kwam mij binnen een paar minuten redden, mijn stoel werd opgehaald, gefixt en terug gebracht, echt top!

De dag was heerlijk! We hebben sauna’s onveilig gemaakt, bedjes getest, heerlijk gegeten en veel geklept, kortom voor herhaling vatbaar. We hebben ons zelfs een opgieting getest, drukte van jewelste, mierenhoop voor de deur, maar de saunameester ter plaatse bleek een topper, die iedereen aan de kant bonjourde en ons (rolsoelduwer mét kneus) voor liet gaan, pas toen wij goed zaten en hij mijn slippertjes weg had gezet mocht de rest naar binnen. En na afloop kreeg ik ook netjes mijn slippers terug voor ik me weer richting rolstoel sleepte. Echt een topper!

Zo’n saunadag is dus een absolute aanrader, maarrrr (tuurlijk is er een maar), voor mij is ontspanning erg vermoeiend. Iedereen wordt denk ik loom en soort van moe van zo’n dag, maar in de sauna ontspannen mijn spieren zo erg dat ik op de terugweg vooral bezig ben mijn arm op z’n plek te houden. Die laat zich letterlijk ‘hangen’, maar dan nét niet waar hij hoort. Het is dus een geknak en gekraak van jewelste, geen radio nodig 😉. En eenmaal thuis kan ik mijn arm niet meer optillen en nee, ik overdrijf niet. Manlief haalt eten en ik eet liggend, het systeem schakelt uit. De rest van de avond ligt het lijf in knock out modus, klaar mee. Mijn conclusie is dan ook ontspannen is zeer vermoeiend (krak, kraaaak), maar wel erg lekker!