The Beatles zongen oh zo makkelijk ‘would you please, please help me’…

Hulp vragen klinkt zo makkelijk, maar het is zo verschrikkelijk lastig. Ten eerste voel je je soort van zwak, de mindere partij (ik tenminste wel) en ik weet wel dat dit niet zo is, maar zo voel ik dat nu eenmaal. Vraagt een ander om hulp, no problem, maar ìk doe het slechts in een zeldzaam geval (bij sommige mensen kan ik het inmiddels een heel klein beetje beter, maar echt gesmeerd en van harte krijg ik het niet mijn strot uit).

Ok, zwak dus, ik ben net de peuter van twee in zijn ‘ik ben twee en ik zeg nee’ fase, tegendraads, vraag mij of ik hulp nodig heb en dit zal hoogstwaarschijnlijk mijn eerste antwoord zijn. Gelukkig heb ik een aantal zeer standvastige familieleden/vrienden die het dus niet vragen maar gewoon doen. Dan zal ik nog stamelen ‘eh kan het zelluf (zie komt de peuter in mij weer boven) wel’, maar die zijn van het type niet mauwen maar doen en ‘the job is done’. En dan ben ik daar absoluut blij mee, zij kennen mij.

Het is niet alleen het zwak voelen wat hulp vragen zo lastig maakt, de grootste moeilijkheid is dat je je heel erg kwetsbaar opstelt. Ik heb dus een enorme drempel bij de hulpvraag. Stel dat ik nu eindelijk over die drempel ben geklauterd (stappen over een hoge drempel lukt de kneus niet, dus moet ik echt wel klimmen) en de persoon in kwestie zegt nee… Dat kan en dan weet ik mezelf geen raad en zal het echt nooit meer vragen. (Nu durft geen mens meer nee tegen mij te zeggen hihi), ik vind het gewoon lastig, ik wil iemand niet in de positie brengen niet te durven weigeren.

Daar hadden ze in Den Haag even niet over nagedacht met dat fantastische participatie idee, dat je hiermee mensen soort van dwingt je te helpen en hoe denk je dat dat voelt? Daarmee voel je je extra kwetsbaar, je moet iemand die je op een of andere manier lief hebt vragen iets voor je te doen en aan de ene kant willen ze je echt wel helpen, maar aan de andere kant heeft iedereen het onwijs druk met zijn of haar eigen leven en wordt er van jou verwacht dat je ze daar uittrekt om voor jou iets te doen wat je zelf niet kunt. Dat is juist veel moeilijker te vragen aan vrienden dan dat het al was met hulp via de gemeente. En je kunt ook nog eens weinig terugdoen, want tja, jij bent degene die steeds de hulp nodig heeft! Heb je ‘betaalde’ hulp dan is het een baan, en dan nóg zou ik het lastig vinden.

Het is een enorm dilemma, kijk vroeg vroeger de buuf of ik de hond uit wilde laten, deed zij iets voor mij terug en nu kan ik niets terug doen en zit er in mij een overdreven dank je wel zeggend monstertje gevangen vol frustratie bedenkend hoe ze dat gemeende dank je wel dan nu moet uiten, want woorden zijn wel leuk, maar steeds zonder daden veel minder (dank Feyenoord voor deze mooie tekst).

Ik weet wel dat mensen de situatie kennen en het graag doen, maar ik wil zo graag iets terug doen. En dat laatste maakt de situatie zo ongemakkelijk voor ons hulpvragers, want je wilt wat terug doen, kunt het niet, zegt dank je wel of koopt een bloemetje (of maakt iets leuks) en hebt wéér hulp nodig en zegt dank je wel en weer dat bloemetje en weer die hulp en dat bloemetje en… snap je het punt? Hulp vragen is niet zo makkelijk als het woord suggereert!